ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΠΙΝΟΥΜΕ!

Pilsner ή lager; Ιδού η απορία

Η βασική τους διαφορά μετριέται σε IBU (international bittering units), που... είναι η διεθνής μονάδα μέτρησης της πικράδας μιας μπίρας, και η οποία προκύπτει από την ποσότητα τουλυκίσκου που χρησιμοποιείται στην παραγωγή της. Για τους… σκληροπυρηνικούς «μπιράδες», η πικράδα σε μια μπίρα θεωρείται επιβεβλημένη. Άλλωστε ο λυκίσκος συμμετέχει στο άρωμα, στο σώμα και σαφώς δίνει χαρακτήρα σε μια μπίρα. Είναι σαν να λέμε, το αλατόπιπερo της.

Επί της ουσίας, ο όρος “lager” δηλώνει τεχνικά μία μπίρα χαμηλής ζύμωσης, όπου η μαγιά καθιζάνει στον πάτο. Εντούτοις, ανάμεσα στις μπίρες χαμηλής ζύμωσης συγκαταλέγονται και οι “pilsner” ή πιο απλά “pils”, οι οποίες κατάγονται από την ομώνυμη πόλη της Βοημίας κι ως κατηγορία υποδηλώνουν μπίρες με έντονο το άρωμα και τη γεύση του λυκίσκου και φυσικά μεμεγαλύτερο IBU από τις υπόλοιπες lager. Με απλά λόγια, όλες οι pilsner είναι lager, αλλά δεν είναι όλες οι lager, pilsner.

Για να τις απολαύσουμε σωστά, σερβίρουμε αμφότερες σε θερμοκρασίες 4 με 7 βαθμούς Κελσίου, χωρίς παγάκια ή παγωμένα ποτήρια με κομμάτια πάγου που αλλοιώνουν τα χαρακτηριστικά τους. Επίσης το ποτήρι πρέπει να λαμποκοπάει και να είναι εντελώς καθαρό, διότι από αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η ποιότητα κι η διάρκεια του αφρού.

Σε ένα τραπέζι, συνοδεύουμε τις lager σχεδόν με τα πάντα, αφού λατρεύουν τους μεζέδες, ενώ τις pilsner τις προσφέρουμε κατά προτίμηση με αντίστοιχα πικρά και πιπεράτα πιάτα, όπως εδέσματα που περιέχουν ελιές, μπαχαρικά, αντίδια ή ρόκα ή ακόμα και πικάντικα τυριά όπως κεφαλοτύρι σαγανάκι, ώριμες κεφαλογραβιέρες, κ.λπ.

Πηγή: Τρομακτικό

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ ........ ΚΙ ΑΣΤΗΝΕ!!!

Η....... ΕΒΔΟΜΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΤΙΤΟ!

Πέταξαν πολύ κόσμο στα πηγάδια»

Ο Αντώνης Σκουτέλης στον τάφο των γονιών του, Πολυξένης και Γιάννη. «Μέχρι πότε εμείς οι Ελληνες θα τρωγόμαστε;», λέει στην «Κ».
 

ΒΟΪΒΟΝΤΙΝΑ - ΑΠΟΣΤΟΛΗ. «Ολα ήταν προσυνεννοημένα. Ενώ άρχισαν να μιλούν, πετάχτηκε ο Σ. (σ.σ.: λέει το όνομά του) με το τσεκούρι και αφού εκστόμισε μια χυδαία βρισιά, τον χτύπησε δύο φορές. Μια από τη δεξιά πλευρά στον λαιμό και μια από την αριστερή. Του έκοψε το κεφάλι. Εβαλαν τον λαιμό από το ακέφαλο πτώμα σε μια λεκάνη η οποία γέμισε με αίμα. Από κάτω είχαν έτοιμο ένα κάρο. Τον φόρτωσαν τυλιγμένο σε μια κουβέρτα και τον πέταξαν σε κάποιο πηγάδι. Εριξαν κόσμο στα πηγάδια, το πόσους όμως δεν ξέρω, είχα φύγει νωρίτερα».

Καθώς το αυτοκίνητο διασχίζει τον αυτοκινητόδρομο από το Νόβισαντ προς το χωριό Μάγκλιτς, στη Βοϊβοντίνα, στα σύνορα της Σερβίας με την Ουγγαρία, η περιγραφή του καπετάνιου του ΕΛΑΣ και αργότερα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) Βασίλη Γκανάτσιου (Χείμαρρου) της δολοφονίας του «δήμιου του Μπούλκες» και εξέχοντος στελέχους του ΚΚΕ Μιχάλη Πεχτασίδη, από ανθρώπους του Ζαχαριάδη, όπως μου την είχε αφηγηθεί λίγες ημέρες πριν, στριφογυρίζει στο μυαλό μου και το μάτι ψάχνει στον απέραντο κάμπο για πηγάδια...

Υπάρχουν άραγε ακόμα σήμερα οι «πηγάδες του Μπούλκες», στις οποίες ο ανελέητος μηχανισμός του Ζαχαριάδη εξαφάνιζε τα «σκουλήκια», τους διαφωνούντες δηλαδή, όπως κατήγγειλαν σε άρθρα και βιβλία, αργότερα, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ που βίωσαν τον «Μελιγαλά της Αριστεράς»;

Τι ακριβώς έγινε σ’ αυτό το χωριό με τη βαυαρική όψη, που σήμερα ονομάζεται Μάγκλιτς, αφότου εγκαταστάθηκαν, αρχής γενομένης την άνοιξη του 1945, μερικές χιλιάδες Ελληνες κομμουνιστές και γιατί αλληλοεξοντώνονταν;

Η... Εβδομη Δημοκρατία

Ζουν σήμερα Ελληνες στο Μπούλκες; Τι ξέρουν οι ντόπιοι για την «ελληνική κομμούνα» που λειτούργησε στο χωριό τους και προοριζόταν να αποτελέσει την... Εβδομη Δημοκρατία της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας;

Η σκέψη όσο πλησιάζουμε -και αρχίζει να αχνοφαίνεται στον κάμπο το καμπαναριό του καθεδρικού ναού, γοτθικού ρυθμού, του Μάγκλιτς- γυρίζει πίσω: στο 1945 όταν η ηγεσία του ΚΚΕ μετά την ήττα στα Δεκεμβριανά και τη συμφωνία της Βάρκιζας στέλνει, κατόπιν συμφωνίας με τον Τίτο, χιλιάδες στελέχη και μέλη του κόμματος με τις οικογένειές τους στη Γιουγκοσλαβία. Για να γλιτώσουν από τη «λευκή τρομοκρατία» της Ακροδεξιάς, σύμφωνα με την επίσημη κομματική εκδοχή, ή, για την «άλλη πλευρά», να εκπαιδευτούν για τον «δεύτερο γύρο», τον Εμφύλιο δηλαδή, που θα άρχιζε σε λίγο.

Εκεί λοιπόν, οι Ελληνες κομμουνιστές θα βρεθούν σ’ έναν επίγειο παράδεισο, το Μπούλκες, ένα χωριό στο οποίο κατοικούσαν Γερμανοί οι οποίοι το εγκατέλειψαν ή εκδιώχθηκαν ως συνεργάτες των ναζί με την απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας, και εκεί θα επιχειρήσουν το πρώτο πείραμα μιας «αταξικής κοινωνίας», με κολεκτίβες, δικό τους νόμισμα (!), ιδεολογική «καθαρότητα» στη βάση των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού, όπως τον ερμήνευε ο Στάλιν, που θα εφάρμοζαν σε μια «λεύτερη Ελλάδα».

Απαιτούν εξηγήσεις

Γρήγορα όμως ο παράδεισος θα μετατραπεί σε κόλαση για τους περισσότερους. Με το που εγκαταστάθηκαν στο χωριό, άρχισαν οι φασαρίες. Πολλοί αντάρτες και «καπετάνιοι», αμέσως μετά την εγκατάσταση στο Μπούλκες, ζήτησαν εξηγήσεις από την ιεραρχία του ΚΚΕ για την «προδοσία» της Βάρκιζας και την «παράδοσης της εξουσίας στον εχθρό». Η ελεγχόμενη από τον Ζαχαριάδη τοπική κομματική ηγεσία θα αντιδράσει σκληρά.

Οσοι δεν συντάσσονταν με την επίσημη γραμμή διώκονταν αμείλικτα. Πολλοί εξ αυτών δολοφονήθηκαν και τα πτώματά τους πετάχτηκαν σε πηγάδια, ενώ όσοι έπεφταν σε μόνιμη δυσμένεια διαγράφονταν, στέλνονταν σ’ ένα «γκούλαγκ» σε νησάκι του Δούναβη, κοντά στο Μπέλενε της Βουλγαρίας, για «διαπαιδαγώγηση».

Ο χαφιεδισμός και η τρομοκρατία σάρωναν την κοινωνία, και τα πράγματα θα αγριέψουν μετά το 1948 με τη σύγκρουση Τίτο - Στάλιν. Οι πρόσφυγες θα χωριστούν σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, το μίσος ανάμεσά τους θα θεριέψει και θα διαπραχθούν απίστευτες ωμότητες.

Το νεκροταφείο

Η αγωνία για το τι θα συναντήσουμε κορυφώνεται με το που στρίβουμε από τον κεντρικό δρόμο προς Μάγκλιτς, όπως δείχνει η πινακίδα. Μπροστά μας το νεκροταφείο του χωριού, οι τάφοι φορτωμένα με «μήλα», σερβικό ταφικό έθιμο. Εκείνη την ώρα βρισκόταν σε εξέλιξη κηδεία.

Ο Τζούρο Μπογιάνοβιτς και η Νόνκα Μιχαΐλοβιτς, αφού άναψαν κεριά στους δικούς τους, προθυμοποιούνται να μας δείξουν τάφους Ελλήνων. Μας οδηγούν στο μνήμα της Αρετής Τσολάκη και των Γεωργίου και Μυροφόρας Κωνσταντινίδη. Υπήρχε και ένα άλλο, του ζεύγους Σκουτέλη, το οποίο θα μας δείξει αργότερα ο γιος τους. Είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες, μαζί με τρεις εναπομείνασες οικογένειες, για το πέρασμα των Ελλήνων από το χωριό. «Τι ξέρετε εσείς για τους Ελληνες που έζησαν εδώ;», τους ρωτάμε.

«Ηρθαν κάποιοι κομμουνιστές, τους έδωσαν σπίτια και περιουσίες, μετά άρχισαν να μαλώνουν, να σφάζονται και να πετάει ο ένας τον άλλο στα πηγάδια», λέει ο Τζούρο.

«Στο σπίτι που εγκατασταθήκαμε εμείς μετά, στεγαζόταν η μυστική υπηρεσία του κόμματος· φυσικά το ανακαινίσαμε», προσθέτει η Μιχαΐλοβιτς.

Ο δρόμος που οδηγεί στην πλατεία είναι φαρδύς, μοιάζει με λεωφόρο. Πανέμορφα σπίτια με γραφικές στέγες, ευρύχωρες αυλές και κήπους ξεπροβάλλουν ανάμεσα σε φυλλωσιές δένδρων. Ετσι τα παρέλαβαν οι δικοί μας, έτσι τα άφησαν, έτσι παραμένουν και σήμερα. Ειδυλλιακό μέρος για να ζήσει και να δημιουργήσει κανείς. Οχι όμως και για τους Ελληνες κομμουνιστές, που θα γράψουν εκεί σ’ αυτό το χωριό-ζωγραφιά, όπου σήμερα συμβιώνουν αρμονικότατα 17 (!) διαφορετικές εθνότητες, μια από τις πιο μελανές σελίδες τους.

Παραμένουν τρεις ελληνικές οικογένειες

Αναζητώντας, εβδομήντα χρόνια μετά, «ελληνικά ίχνη», ξεκινάμε από το δημαρχείο.

Η ληξίαρχος Βίνκα Μαριάνοβιτς, που είναι «κάτι σαν αντιδήμαρχος», μας πληροφορεί ότι στο χωριό υπάρχουν μόνο τρεις οικογένειες, των Γιάννη Σκουτέλη, Γιώργου Κωνσταντινίδη και Παύλου Ιωσηφίδη. Με βάση τις μαρτυρίες που είδαν το φως κατά καιρούς από ελληνικής πλευράς, από το Μπούλκες πέρασαν, σ’ ένα διαρκές πηγαινέλα, περίπου 8.000 πρόσφυγες στο διάστημα ’45-’49.

«Δυστυχώς δεν έχουμε στοιχεία για την εποχή εκείνη. Οι Ελληνες φεύγοντας το 1949 τα μάζεψαν και τα έκαψαν στην πλατεία του χωριού για να μην πέσουν στα χέρια των γιουγκοσλαβικών αρχών και από εκεί καταλήξουν στην κυβέρνηση των Αθηνών», λέει.

Οσο για τα πηγάδια, τόσο η Βίνκα όσο και ο πρώην δήμαρχος Ράντομιρ Ζόταβιτς μας λένε ότι δεν υπάρχουν πια. «Τα επιχωμάτωσαν αργότερα όταν έγιναν αρδευτικά έργα και εκείνα που ήταν μέσα στο χωριό τα έκαναν βόθρους. Πάντως η κοινωνία ξέρει ότι σε κάποια από αυτά έριχναν σκοτωμένους οι Ελληνες. Φήμες λένε πως βρέθηκαν αργότερα 17 σκελετοί σ’ ένα πηγάδι. Χρόνια μετά, στο όργωμα των χωραφιών, οι γεωργοί έβρισκαν ανθρώπινα οστά. Οι άνθρωποι εδώ έχουν κακή εικόνα για εκείνους του Ελληνες, ξέρουν ότι τσακώνονταν και σκοτώνονταν μεταξύ τους».

Μολονότι πολλοί διωχθέντες του Μπούλκες μίλησαν αργότερα για ένα νησάκι στον Δούναβη όπου οδηγούσαν τα «αντικομματικά στοιχεία» και τα υπέβαλαν σε ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια, όσους και αν ρωτήσαμε, απάντησαν πως δεν υπάρχει νησί στον Δούναβη, τουλάχιστον κοντά στο Μάγκλιτς.

Ο Αντώνης Σκουτέλης έσκιζε μ’ ένα τσεκούρι ξύλα για τη σόμπα όταν εμφανιστήκαμε στην αυλή του σπιτιού του και μας υποδέχτηκε ευγενικά, μολονότι οι πληροφορίες ήθελαν να αποφεύγει να μιλάει για το θέμα. Με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, εργαζόταν ως εικονολήπτης στην τηλεόραση του Νόβισαντ, ιδιότητα με την οποία ταξίδεψε πολλές φορές στην Ελλάδα. Τώρα είναι συνταξιούχος. Γεννήθηκε το 1953 και είναι ένα από τα μετρημένα στα δάχτυλα «παιδιά του Μπούλκες» που έμειναν στο χωριό.

«Οι γονείς μου μαζί με άλλες 10-12 οικογένειες δεν έφυγαν το 1949. Σήμερα έχουν απομείνει τρεις οικογένειες, οι άλλες σκόρπισαν». Οταν η συζήτηση φτάνει στο «τι ξέρει» για τα γεγονότα του Μπούλκες, δείχνει να μη θέλει να συζητήσει.

«Η αλήθεια είναι ότι οι Ελληνες που απέμειναν στον Μπούλκες δεν μιλούσαν ποτέ για το τι έγινε εδώ. Το έκρυβαν σαν μεγάλη ντροπή. Ισως μεταξύ τους να το κουβέντιαζαν, εγώ όμως δεν άκουσα τίποτα από αυτούς. Οι γονείς μου δεν άνοιξαν ποτέ συζήτηση γι’ αυτό...».

Επιμένουμε, υπενθυμίζοντας κάποιες σκοτεινές πλευρές της παρουσίας των Ελλήνων.

Γελάει. «Πού να ξέρω. Ολοι μιλάνε για τα πηγάδια και όλοι ρωτούν για τα πηγάδια. Καμία φορά δεν άκουσα από τους Ελληνες που έζησαν εδώ γι’ αυτά τα πηγάδια. Από κανέναν».

– Ούτε για σκοτωμούς και βασανιστήρια;

– Αυτά τα άκουσα όπως και εσείς. Από τους ίδιους πάντως καμία φορά. Την αλήθεια για το Μπούλκες δεν την έχει πει κανένας. Η αλήθεια δεν έχει βγει και δεν έχει βγει γιατί είναι τόσο δύσκολη, σκληρή, που δεν είχε το θάρρος να την πει κανένας απ’ όσους την έζησαν. Τώρα εμείς που δεν τη ζήσαμε, εσείς και εγώ, τι να πούμε; Εκείνοι ξέρουν σίγουρα τι έγινε.

– Υπήρχε μια ένοχη σιωπή, δηλαδή;

– Ηταν ένα κρυφό μυστικό. Αργότερα έμαθα κάποια πράγματα. Το κακό ξέρετε ποιο είναι; Μέχρι πότε εμείς οι Ελληνες θα τρωγόμαστε και θα σκοτωνόμαστε; Εδώ όλοι ήταν ορθόδοξοι χριστιανοί, Ελληνες, κομμουνιστές, και σφάχτηκαν. Ο αδερφός τον αδερφό, ήταν ντροπή.

Ο ήλιος έδυε στον κάμπο της Βοϊβοντίνα. Ανθρωποι του χωριού μας είπαν ότι απουσίαζαν εκείνη την ημέρα οι άλλες δύο οικογένειες. Πριν αναχωρήσουμε για το Βελιγράδι, ο Αντ. Σκουτέλης μας δείχνει το κτίριο ενός σχολείου στο κέντρο του χωριού. «Εδώ ήταν το πολιτιστικό κέντρο των Ελλήνων, το έχτισαν οι ίδιοι και μάλιστα είχε κίονες κορινθιακού ρυθμού. Θυμάμαι ότι μπαίναμε κρυφά και παίζαμε μικροί. Αργότερα οι Γιουγκοσλάβοι το γκρέμισαν γιατί είχε στατικά προβλήματα στην κατασκευή», λέει πριν μας οδηγήσει στο μνήμα των γονιών του και μας αποχαιρετήσει, με την παράκληση «να μην το κιτρινίσουμε» (το ρεπορτάζ...).

«Σκότωσαν τον Πεχτασίδη με εντολή Ζαχαριάδη»

Ο Βασίλης Γκανάτσιος διετέλεσε με το ψευδώνυμο «Χείμαρρος» καπετάνιος του ΕΛΑΣ και υποστράτηγος του ΔΣΕ στον Εμφύλιο και είναι ο τελευταίος εν ζωή «Μπουλκιώτης». Κατέφυγε στο Μπούλκες Μάιο του 1945, με εντολή του Μάρκου Βαφειάδη, όταν μετά τη Βάρκιζα αντιλήφθηκε ότι είχε τεθεί στο στόχαστρο των αντιπάλων.

«Φτάνοντας στο Μπούλκες, με τοποθέτησαν στην περιβόητη Υπηρεσία Τάξης Ομάδας (ΥΤΟ), την αστυνομία, δηλαδή, της κοινότητας. Οι φασαρίες είχαν αρχίσει, αλλά έβλεπα πράγματα που δεν μου άρεσαν. Ετσι, ζήτησα να με αλλάξουν και με έβαλαν στο μεταφραστικό τμήμα. Στην κομματική επιτροπή πλειοψηφούσαν οι Ακροναυπλιώτες, σκληροί κομματικοί, αυτοί ήταν με την ηγεσία. Ο κόσμος διαμαρτυρόταν, ζητούσε εξηγήσεις για την ήττα, ενώ εμείς ελέγχαμε την κατάσταση. Αυτό ήταν το μεγάλο ζήτημα, τα αίτια της ήττας. Υπήρξε διχασμός: από τη μια μεριά οι αντάρτες που πολέμησαν και από την άλλη η κομματική επιτροπή που υπερασπιζόταν την ηγεσία».

– Ποιος ήταν ο ρόλος του Μιχάλη Πεχτασίδη;

– Ο Πεχτασίδης ήταν στέλεχος της ΟΠΛΑ στην Αθήνα και τον έστειλε ο Ζαχαριάδης στο Μπούλκες για να επιβάλει τη γραμμή του κόμματος. Ανέλαβε τα ηνία της κοινότητας και πρωτοστάτησε στις εκκαθαρίσεις, μέχρις ότου τον σκότωσαν και αυτόν. Υπήρχε κλίμα τρομοκρατίας. Το βίωσα, όταν σε μια συνδιάσκεψη τόλμησα να εκφράσω τη διαφωνία μου για τη γραμμή του κόμματος, αλλά και για την αντιμετώπιση όσων είχαν διαφορετική άποψη. Διαφωνούσαν και άλλοι καπετάνιοι. Το βράδυ οργάνωσαν μια ομάδα γύρω στα είκοσι άτομα, ήρθαν με χωνί κάτω από το σπίτι μου, αλλά και σε άλλους μη πιστούς υποτίθεται, και φώναζαν:

«Σκουλήκια, προδότες». Αφού με διέγραψαν, με έστειλαν να μείνω σ’ ένα άλλο σπίτι, όπου ήρθε ένας της κομματικής επιτροπής και κοιμόταν στο ίδιο δωμάτιο για να με παρακολουθεί. Ολους όσοι διαφωνούσαμε μας είχαν στην απομόνωση, μας παρακολουθούσαν.

– Τι ξέρετε για τα πηγάδια;

– Κανονικά πηγάδια που έβγαζαν νερό για το πότισμα των χωραφιών ήταν. Σ’ ένα από αυτά έριξαν και τον Πεχτασίδη, όπως μου είπε ένας από τους φερόμενους ως δολοφόνους, κομματικός, ο Σ., από την Ηπειρο, ένας άντρας-θηρίο. Αυτός μου διηγήθηκε το 1949 στο Μοναστήρι της Σερβίας, τη δολοφονία του Πεχτασίδη. Οπως μου είπε, μ’ έναν άλλον σύντροφο πήγαν από την Ελλάδα στο Μπούλκες με εντολή του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος να σκοτώσουν τον Πεχτασίδη. Κατά τα λεγόμενά του πήγαν συστημένοι στον γραμματέα της οργάνωσης, τον Μπαρμπαλέξη, και του μίλησαν για τον σκοπό της άφιξής τους. Ο Ζαχαριάδης, σύμφωνα με τα όσα μου είπε μετά ο Μήτσος Βλαντάς, ήθελε να τον βγάλει από τη μέση γιατί τον θεωρούσε άνθρωπο των Γιουγκοσλάβων. Την άλλη μέρα, αφού ενημερώθηκαν, φώναξαν τον Πεχτασίδη στα γραφεία, όπου ενώ μιλούσε με τον Μπαρμπαλέξη, πετάχτηκε με το τσεκούρι ο Σ. και του έκοψε το κεφάλι. «Του δίνω μια από τη μια πλευρά, μια από την άλλη, κόπηκε το κεφάλι. Τον βάζουμε στη λεκάνη, γέμισε με αίμα», θυμάμαι ότι μου είπε. Από κάτω είχαν έτοιμο ένα κάρο και, ε, πήγαν και τον έριξαν σε κάποιο πηγάδι. Με το που τελείωσαν τη δουλειά, έφυγαν αμέσως από το Μπούλκες.

– Οσο ήσουν εκεί, είχες ακούσει για δολοφονίες άλλων διαφωνούντων;

– Ναι, ακουγόταν, κυκλοφορούσαν τέτοιες φήμες, ότι έριχναν κόσμο στα πηγάδια, πόσους δεν ξέρω, γιατί εγώ έφυγα σχετικά νωρίς.

Ο Βασίλης Γκανάτσιος θα κληθεί από το κόμμα, αφού πρώτα τον αποκατέστησε, να κατέβει στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1946 για να του ανατεθεί η διοίκηση του υπό σύσταση στρατηγείου Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας του ΔΣΕ και δεν θα επιστρέψει ποτέ στο Μπούλκες. Αλλωστε, στα μέσα Αυγούστου του 1949 οι Ελληνες θα εγκαταλείψουν την «κομμουνιστική όαση» στη Γιουγκοσλαβία και θα καταφύγουν στην Τσεχοσλοβακία και την Ουγγαρία. Το Μπούλκες όμως θα εξακολουθεί να αμαυρώνει την ιστορία της ελληνικής κομμουνιστικής Αριστεράς, καθώς 70 χρόνια μετά δεν έχει ανοίξει συζήτηση για το τι πραγματικά έγινε σ’ αυτό το χωριό...

Πηγή: Καθημερινή ( ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ)

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Η μάχη για τη Δημοκρατία (ΙΙ)

Οπως την 25η Ιανουαρίου 2015 δεν καταλάβαμε ότι τελικώς ψηφίζαμε για το «ευρώ ή τη δραχμή», έτσι και τώρα δεν κατανοούμε ότι την Κυριακή (5.7.2014) πιθανότατα θα ψηφίσουμε υπέρ ή κατά ενός αυταρχικού καθεστώτος στην Ελλάδα. Όχι πως αυτό είναι κάποιο σχέδιο των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Αυτοί δεν είχαν σχέδιο ούτε για τα κορδόνια τους. Όμως η πολιτική, όπως και η ζωή, τελικώς απαντά σε άλλα ερωτήματα από αυτά που εμείς θέτουμε. Γράφαμε και χθες ότι η διολίσθηση σε ένα αυταρχικό καθεστώς είναι σαν την μπάλα στην κατηφόρα. Αν δεν υπάρχει διαρκής δημοκρατική επαγρύπνηση, τσουλάει προς τα πίσω. Πόσω δε μάλλον όταν το έδαφος είναι γλίτσα, και η κυβέρνηση για μικροπολιτικές και γελοίες προφάσεις ροκανίζει τους υποστηρικτικούς θεσμούς.

Έχουμε μια κυβέρνηση που δεν ορρωδεί προ ουδενός. Αντιπολιτεύτηκε με ψέματα και κυβερνάει έξι μήνες με ψέματα. Από το «και μόνο η προκήρυξη του δημοψηφίσματος θα σημάνει άμεση χρεοκοπία για τον τόπο» του κ. Τσίπρα το 2011, περάσαμε στην «πολύ ωραία νύχτα του δημοψηφίσματος» του κ. Νίκου Παππά το 2015. Από τη συμφωνία που «καθαρογράφεται» πριν από έναν μήνα, στην απόρριψη κάθε συμβιβαστικής πρότασης και μάλιστα με ύβρεις για τους «ανάλγητους δανειστές». Από το «δεν υπάρχει καμιά ανησυχία να κλείσουν οι τράπεζες» το πρωί του Σαββάτου (27.6.2015) στο κλείσιμο των τραπεζών το ίδιο βράδυ. Η κυβέρνηση δεν ορρωδεί προ ουδενός, κι όταν κάποιος τολμήσει να επισημάνει τα ψέματά της, αμέσως χαρακτηρίζεται «παπαγαλάκι των δανειστών», «υπηρέτης σκοτεινών συμφερόντων» κ.λπ. Βλέπουμε καθημερινώς στα τηλεοπτικά παράθυρα τους οχετούς ύβρεων, αλλά δεν μας κάνει πια εντύπωση. Το συνηθίσαμε κι αυτό... «Αν θες να δοκιμάσεις τον χαρακτήρα κάποιου, δώσ’ του εξουσία», είχε πει ο Αβραάμ Λίνκολν, και για να δούμε τον χαρακτήρα αυτών που μας κυβερνούν πρέπει να κοιτάξουμε τον επικοινωνιακό χώρο στον οποίο πραγματικά κυριαρχούν. Η ανθρωποφαγία μη αρεστών διανοούμενων, συγγραφέων, σκιτσογράφων, δημοσιογράφων κ.ά. είναι ο κανόνας για το συριζότσουρμο που κατευθύνεται από την Κουμουνδούρου. Αυτοί οι άνθρωποι με εξουσία είναι σίγουρο ότι θα κάνουν τα ίδια στην πραγματική ζωή· θα συνθλίβουν κάθε φωνή που δεν τους είναι αρεστή. Δεν έχουν σχέδιο για αυταρχικό κράτος, αλλά θα το πράξουν ως «αντίσταση για τα δίκια του λαού».

Κορυφαίο, βεβαίως, δείγμα αυτού του άρρωστου αυταρχισμού είναι η πρόεδρος της Βουλής, κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία κάποτε βάφτιζε κάθε πολιτική κριτική εναντίον της «σεξισμό». Προχθές δεν δίστασε να αφήσει βρόμικα υπονοούμενα εναντίον δημοσιογράφου, για την προσωπική σχέση της τελευταίας με έναν πολιτικό. Ροκάνισε τους θεσμούς του Κοινοβουλίου στα μη περαιτέρω. Το Κανάλι της Βουλής, που πληρώνουμε όλοι, έγινε όχημα προσωπικής της προβολής, και οι εξεταστικές επιτροπές έγιναν όχημα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με τους πολιτικούς τους αντιπάλους.

Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέδιο εγκαθίδρυσης αυταρχικού καθεστώτος, όπως δεν είχε σχέδιο δραχμής. Δεν το χρειάζεται. Μια χώρα μπορεί να καταλήξει απροσχεδίαστα και στον πολιτειακό γκρεμό. Αρκούν η προχειρότητα, η αγραμματοσύνη, τα ψέματα, οι άρρωστες φιλοδοξίες. Συν τη σιωπή των λίγων νουνεχών αλλά και φοβισμένων συντρόφων τους να ορθώσουν το ανάστημά τους και να πούνε «ως εδώ».

Το καλαμπούρι των BRICS

Τελικά αυτή η κυβέρνηση - λόγω απειρίας, ιδεοληψιών και αντιευρωπαϊκών εμμονών που πολλά από τα μέλη της κουβαλάνε αντί να χτίζει γέφυρες τις καίει.

               
Σε μία χρονική στιγμή που η διαπραγμάτευση με τους εταίρους για την συμφωνία που θα ανάψει πράσινο φως στην χρηματοδότηση της χώρας βρίσκεται στο κρισιμότερο σημείο της, γίνεται γνωστό από την κυβέρνηση ότι ο υφυπουργός Οικονομικών της Ρωσίας Σεργκέι Στόρτσακ τηλεφώνησε στον κ. Τσίπρα και του πρότεινε να γίνει η Ελλάδα το 6ο μέλος της Αναπτυξιακής Τράπεζας των BRICS (Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας, Νότιας Αφρικής).

              
Ο κ. Τσίπρας μάλιστα σύμφωνα με την επίσημη κυβερνητική ενημέρωση  δεσμεύτηκε να εξετάσει με κάθε λεπτομέρεια την πρόταση. Μάλιστα για να γίνει σαφές το ενδιαφέρον της ελληνικής πλευράς ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης όρισε ως υπεύθυνο για την διερεύνηση των δυνατοτήτων συνεργασίας τον πρώην εκπρόσωπο της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτη Ρουμελιώτη.

              
Υπέρ της συμμετοχής της Ελλάδας στην αναπτυξιακή αυτή τράπεζα των BRICS είχε ταχθεί ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ενώ ο Δημήτρης Στρατούλης είδε μέσα μια τέτοια συμμετοχή την δυνατότητα της Ελλάδας να αντλήσει χρηματοδότηση «με ευνοϊκούς όρους και χωρίς μνημόνια» !

              
Με άλλα λόγια ο Πρωθυπουργός και οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί της κυβέρνησής του - λίγες βδομάδες μετά την ηχηρή διάψευση των πληροφοριών από την Μόσχα που ήθελαν την Ρωσία να δίνει εδώ και τώρα προκαταβολή 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων για έναν μελλοντικό αγωγό που ίσως να περάσει από την Ελλάδα  - συνεχίζουν να βρίσκονται στα σύννεφα.

              
Και αντί να ρίξουν όλο το βάρος τους στους ευρωπαίους εταίρους οι οποίοι  μας έχουν δανείσει τα τελευταία πέντε χρόνια το απίστευτο ποσό των 240 δισεκατομμυρίων ευρώ αναζητούν πάλι οικονομική στήριξη σε ανύπαρκτα και νεφελώδη σχήματα που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την Ελλάδα.

             
Ακόμη και ένας πρωτοετής φοιτητής που διαβάζει εφημερίδες θα μπορούσε να πληροφορήσει την κυβέρνηση ότι πρώτον, η Ρωσία έχει μεγάλα οικονομικά προβλήματα λόγω της μείωσης της τιμής του πετρελαίου με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δανειστεί από τις διεθνείς αγορές  παρά μόνο με μη βιώσιμα επιτόκια που προσεγγίζουν το 12 % .

Δεύτερον, ότι η Ινδία και η Βραζιλία έχουν επανειλημμένως εκφράσει την δυσφορία τους για την χρηματοδότηση της «πλούσιας» Ελλάδας από πόρους του ΔΝΤ όταν μάλιστα αναπτυσσόμενες χώρες του πλανήτη αποκλείονται. Τρίτον ότι η Κίνα (μαζί με άλλες 20 τουλάχιστον χώρες) προωθεί ήδη την δική της αναπτυξιακή τράπεζα για την οποία έχει δεσμεύσει κεφάλαια 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων με στόχο την χρηματοδότηση έργων υποδομής σε υπανάπτυκτες χώρες της Ασίας με στόχο της αύξηση της επιρροής της στην ήπειρο.

            
Το χειρότερο: για να μετάσχει κάποιος στην τράπεζα των BRICS χρειάζεται να προσφέρει κάποια δισεκατομμύρια δολάρια τα οποία αν τα είχε η Αθήνα  θα χρηματοδοτούσε μόνη της την ελληνική οικονομία, θα απογείωνε την ανάπτυξη στη χώρα και δεν θα βρισκόταν σήμερα με άδεια ταμεία και το χέρι απλωμένο στην ΕΕ .

             
Προς τι, λοιπόν, η ανούσια πρεμούρα η οποία το μόνο που πετυχαίνει στη σημερινή συγκυρία είναι να κάνει τους Ευρωπαίους πιο καχύποπτους απέναντι στον κ. Τσίπρα; 

             
Υπενθυμίζεται   ότι με ανάλογες μεγαλειώδεις κινήσεις άγαρμπου ερασιτεχνισμού η ελληνική κυβέρνηση αποξένωσε με το θέμα της αποφυλάκισης Ξηρού την Ουάσιγκτον  την στιγμή που χρειαζόταν όσο τίποτα άλλο την στήριξη Ομπάμα.

Αλλά και το «ξεκάρφωτο» θέμα Στουρνάρα δημιούργησε άσκοπες εντάσεις με την ΕΚΤ και τον κ. Ντράγκι από τον οποίο εξαρτάται αυτή τη στιγμή η επιβίωση των ελληνικών τραπεζών. Εύγε.

Πηγή: Βήμα

Φεγγάρι μου αργά αργά ΦΩΤΙΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ

Ο τρικάρινος όφις επιστρέφει στους Δελφούς ως αντίγραφο

Το μνημείο στον ιππόδρομο στην Κωνσταντινούπολη  

Ένα ορειχάλκινο αντίγραφο του οφιόσχημου κίονα που στήριζε τον τρίποδα της Μάχης των Πλαταιών, ανάθημα το οποίο είχαν αφιερώσει στους Δελφούς το 477 π.Χ. και οι 31 ελληνικές πόλεις που πολέμησαν στη μάχη, θα κατασκευαστεί και θα τοποθετηθεί στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών, σύμφωνα με την ομόφωνη θετική γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου.
Το ιδιαίτερα δύσκολο εγχείρημα -που παρουσιάστηκε με λεπτομέρειες στο ΚΑΣ, τα μέλη του οποίου το υποδέχτηκαν με πολλά θετικά σχόλια- αναμένεται να προσελκύσει το ενδιαφέρον των επισκεπτών, αλλά και να επανορθώσει ένα «ιστορικό» λάθος, που όμως αν δεν είχε συμβεί το αυθεντικό μνημείο θα είχε χαθεί για πάντα.
Κι αυτό γιατί ο ορειχάλκινος κίονας με τη μορφή τριών φιδιών, ύψους 6 μέτρων, που παρέμενε στην αρχική του θέση μέχρι και τον 4ο αι. μ.Χ., αποσπάστηκε και μεταφέρθηκε στη νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο.
Εκεί στήθηκε στο μέσον του Ιππόδρομου, σημείο όπου διατηρείται έως και σήμερα, μαρτυρώντας την εξέχουσα συμβολική σημασία που είχε για τη νέα πρωτεύουσα. Το γεγονός, δε, ότι είναι το μοναδικό χάλκινο ανάθημα της ελληνικής αρχαιότητας, που διατηρήθηκε ορατό ανά τους αιώνες, χωρίς ποτέ να χαθεί, το κάνει ακόμα πιο σημαντικό.
Το γύψινο εκμαγείο του οφιόσχημου στηρίγματος κατασκευάστηκε και μεταφέρθηκε από την Κωνσταντινούπολη στο Μουσείο των Δελφών -όπου και φυλάσσεται σε αποθήκη από το 1980- μετά από πρωτοβουλία του τέως Εφόρου Αρχαιοτήτων, καθηγητή Πέτρου Θέμελη.
Μάλιστα, στο αντίγραφο αυτό διατηρούνται σε καλή κατάσταση οι εγχάρακτες επιγραφές με τα ονόματα των ελληνικών πόλεων που συμμετείχαν στη μάχη των Πλαταιών (Λακεδαιμόνιοι, Αθηναίοι, Κορίνθιοι, Θεσπιείς, Τήνιοι, Λευκάδιοι, Κύθνιοι, Σίφνιοι κ.α.), ονόματα τα οποία έχουν σχεδόν σβηστεί από το πρωτότυπο, λόγω της οξείδωσης και της μακραίωνης παραμονής του στις καιρικές συνθήκες.
Ο χάλκινος οφιόσχημος κίονας, που σύμφωνα με τον Ηρόδοτο είχε κατασκευαστεί από περσικά λάφυρα, αποτελούνταν από τρία στριφογυριστά φίδια, στο σώμα των οποίων ήταν χαραγμένα τα ονόματα των πόλεων που είχαν πολεμήσει στην ένδοξη μάχη.
Τα κεφάλια των φιδιών στήριζαν χρυσό λέβητα, τον οποίον έλιωσαν οι Φωκείς για να καλύψουν τις ανάγκες του Γ΄ Ιερού Πολέμου. Είναι, δε, γνωστό από μικρογραφίες της οθωμανικής περιόδου ότι ο κίονας με τις τρεις κεφαλές των όφεων ήταν ακέραιος έως και τον 16ο αι. Από αυτές πλέον σώζεται μόνο η μια, αποκομμένη από τον κορμό της που δεν διατηρήθηκε, η οποία βρίσκεται στο αρχαιολογικό μουσείο της Κωνσταντινούπολης.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΑΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΕ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ... ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΙΣΧΑΙΜΙΚΟΥ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ!

"Ο Σλάβοϊ Ζίζεκ σχολιάζει ότι η φιλανθρωπία, ανεξάρτητα από το αν είναι ειλικρινής ή υποκριτική, είναι απαραίτητη από καθαρά οικονομική άποψη δεδομένου ότι επιτρέπει στο καπιταλιστικό σύστημα να αναβάλει την κρίση του. Η φιλανθρωπία αποτρέπει τη σύγκρουση και διατηρεί το status quo. Αποτρέπει την αντιμετώπιση ζητημάτων όπως το γιατί κατέστη καταρχήν αναγκαία και το ότι είναι το ίδιο το σύστημα η αιτία που την προκαλεί. Οι φιλάνθρωποι προσφέρουν σε αυτούς που έχουν ανάγκη για να τους αποτρέψουν από το να εξεγερθούν ενάντια στην κοινωνική ανισότητα με απρόβλεπτους και δυνητικά απειλητικούς τρόπους.»

Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές δεν  είμαι σίγουρος αν θα έχω συνέλθει ή θα ταξιδεύω,όντας σοφός πια, για τα κυπαρίσσια!

Σφαγή στα Δαρδανέλια, τρομακτικές απώλειες στα μέτωπα

Με την έναρξη του πολέμου, οι Τούρκοι είχαν αποκλείσει τα Δαρδανέλια, αποκόπτοντας τους Ρώσους και από τη Μεσόγειο, ενώ οι Γερμανοί τους είχαν φράξει τη θαλάσσια οδό από τη Βαλτική. Ρωσικές δυνάμεις πέρασαν τη μεθόριο με την Οθωμανική αυτοκρατορία στον ύψος του αρμενικού Ερζερούμ, στον Καύκασο, και εισέβαλαν στην Τουρκία. Τις τουρκικές δυνάμεις όμως διοικούσε Γερμανός στρατηγός, ο οποίος διέταξε αντεπίθεση. Οι Τούρκοι πήραν τους Ρώσους στο κυνήγι. Το φθινόπωρο του 1914, είχαν πάρει το Βατούμ (στη Γεωργία, σήμερα). Ο αρχηγός των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, μέγας δούκας Νικόλαος, ζήτησε (3 Ιανουαρίου 1915) από τους συμμάχους του στην Αντάντ να χτυπήσουν αυτοί τα Δαρδανέλια ή αλλού, ώστε να ελαφρωθεί η τουρκική πίεση.

Ως μέλος του βρετανικού πολεμικού συμβουλίου, αρμόδιος για τις ναυτικές επιχειρήσεις, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, από τις 25 Νοεμβρίου 1914, είχε προτείνει επίθεση του συμμαχικού στόλου εναντίον των Δαρδανελίων. Ο πρώτος λόρδος του ναυαρχείου, Τζον Άρμπουθνορ Φίσερ, είχε αντιδράσει. Το αίτημα του Νικόλαου επανέφερε στο προσκήνιο την πρόταση του Τσόρτσιλ. Μεγάλος αγγλογαλλικός στόλος συγκεντρώθηκε, κατέλαβε τα νησιά Λήμνο, Ίμβρο και Τένεδο και, στις 19 Φεβρουαρίου 1915, ξεκίνησε να κανονιοβολεί τις τουρκικές θέσεις στα Δαρδανέλια.

Οι Γερμανοί είχαν οργανώσει την άμυνα με σειρά ολόκληρη βαρέως πυροβολικού και πόντιση ναρκών. Ως τα μέσα Μαρτίου, οι Τούρκοι παρέμεναν αλώβητοι. Σχεδιάστηκε γενική επίθεση που θα επέτρεπε σε τέσσερα θωρηκτά να περάσουν τα στενά και να βάλουν στη μέση τα τουρκικά πολυβολεία. Η επιχείρηση εκδηλώθηκε στις 19 Μαρτίου και είχε τραγικά για τους Αγγλογάλλους αποτελέσματα. Δυο θωρηκτά βούλιαξαν, ένα τρίτο εγκαταλείφθηκε κι ένα άλλο υπέστη φοβερές ζημιές. Ο υπόλοιπος στόλος αναγκάστηκε να υποχωρήσει σε σημείο έξω από το βεληνεκές των τουρκικών πυροβόλων.

Οι Αγγλογάλλοι σχεδίασαν απόβαση στη χερσόνησο της Καλλίπολης που εκτείνεται στην ευρωπαϊκή πλευρά των στενών. Και πάλι ο Φίσερ πρόβαλε αντιρρήσεις. Και πάλι αγνοήθηκε. Η απόβαση πραγματοποιήθηκε στις 25 Απριλίου 1915, με τους συμμάχους να βγάζουν σε πέντε σημεία της στεριάς επτά μεραρχίες. Κόλλησαν στην ακτή που υπερασπίζονταν έξι τουρκικές μεραρχίες υπό τον Γερμανό Λίμαν φον Σάντερς και τον Τούρκο Εσάτ πασά, άλλοτε διοικητή των Ιωαννίνων, τον οποίο είχε αιχμαλωτίσει ο ελληνικός στρατός στα 1913.

Καθηλωμένοι στην ακτή, οι Αγγλογάλλοι σφάζονταν από τις τουρκικές αντεπιθέσεις, ενώ δυο θωρηκτά τους βυθίστηκαν από γερμανικό υποβρύχιο (το U – 21) και ένα τρίτο από τουρκικό τορπιλοβόλο που επάνδρωναν Γερμανοί. Στη Βρετανία, ο Φίσερ πρότεινε να αποσυρθούν οι δυνάμεις από την Καλλίπολη και να εγκαταλειφθεί η επιχείρηση κατάληψης των στενών. Ο Τσόρτσιλ επέμενε. Στις 15 Μαΐου 1915, ο Φίσερ υπέβαλε την παραίτησή του. Τέσσερα χρόνια αργότερα (1919), θα δημοσίευε τα απομνημονεύματά του με αυστηρή κριτική εναντίον του Τσόρτσιλ αλλά τότε όλα είχαν τελειώσει. Ο Φίσερ πέθανε στις 10 Ιουλίου 1920, σε ηλικία 79 χρόνων.

Οι σύμμαχοι έριξαν στις μάχες ακόμα δυο μεραρχίες αλλά οι Τούρκοι είχαν ενισχυθεί με ακόμα πέντε. Οι Αγγλογάλλοι σφάζονταν στην Καλλίπολη και ο επικεφαλής τους, στρατηγός σερ Άιαν Χάμιλτον, ζητούσε ενισχύσεις από ακόμα 95.000 άνδρες. Αυτή τη φορά, το πολεμικό συμβούλιο του αρνήθηκε. Οι επιχειρήσεις συνεχίστηκαν μάταιες. Τον Σεπτέμβριο του 1915, οι Αγγλογάλλοι σφάζονταν ακόμη στην Καλλίπολη, με τον Χάμιλτον να επιμένει να στέλνει τους άνδρες του στη σφαγή. Τον αντικατέστησαν με τον στρατηγό Κάρολο Μόνρο που είχε εντολή «να πράξει ό,τι νομίζει». Διέταξε «αθόρυβη εκκένωση» της Καλλίπολης. Τη νύχτα, 8 προς 9 Ιανουαρίου 1916, ο τελευταίος στρατιώτης αποχωρούσε. Στο σφαγείο του Χάμιλτον είχαν χάσει τη ζωή τους 130.000 άνδρες, ενώ ακόμα 60.000 βρέθηκαν εκτός μάχης από τις αρρώστιες που τους θέριζαν.

Για τη μάχη της Καλλίπολης, γράφτηκε πως «δεν υπήρξε στρατηγικό λάθος που να μην διαπράχθηκε», ενώ «η αποχώρηση έγινε άψογα», χωρίς καν να την αντιληφθούν οι Τούρκοι.

Πηγή: http://historyreport.gr

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

Οπως όλα τα δράματα, έτσι και η παράνοια που ζούμε μοιάζει να κορυφώνεται. Ο Αλ. Τσίπρας χαριεντίζεται on camera με τον Γ. Παπανδρέου ενώ τον διώκει με Εξεταστική, η κ. Τασία Χριστοδουλοπούλου δεν κατανοεί καν τον σουρεαλισμό να δηλώνει «αρμοδία μόνο για την είσοδο των μεταναστών κι όχι για την έξοδο» (!), ο κ. Αριστείδης (που σιχαίνεται την αριστεία) Μπαλτάς ξηλώνει ό,τι θετικό έγινε στην παιδεία τις τελευταίες δεκαετίες, οι δε κ. Φλαμπουράρης και Σκουρλέτης απειλούν ξανά με δημοψήφισμα. «Εμείς δεν πήραμε εντολή να εφαρμόσουμε το mail Χαρδούβελη. Αν λοιπόν δεν υποχωρήσουν οι δανειστές, θα απευθυνθούμε και πάλι στους πολίτες», λένε.

Ας ασχοληθούμε με το τελευταίο που είναι και το ζέον, κι ας αποπειραθούμε (δεν είναι εύκολο) να μπούμε για λίγο στο μυαλό π.χ. του κ. Φλαμπουράρη. Κι ας εξετάσουμε το απευκταίο σενάριο οι εταίροι να συμφωνήσουν πως δεν χρειάζεται καμία περικοπή σε μισθούς και συντάξεις, αλλά να επιμείνουν σε αλλαγές και στα τέσσερα «αγκάθια», όπως τα περιέγραψε ο κ. Τσίπρας: ασφαλιστικό, εργασιακά, ΦΠΑ, ιδιωτικοποιήσεις.
Ποιο, άραγε, θα είναι το ερώτημα ενός δημοψηφίσματος σε μια τέτοια περίπτωση; Προφανώς αυτό που ήδη υπονοεί αυτάρεσκα ο κ. Φλαμπουράρης: «Θέλετε να εφαρμόσουμε τις αλλαγές που μας εισηγούνται οι θεσμοί (sic) ή προτιμάτε η κυβέρνηση να προσπαθήσει όσα υποσχέθηκε στη Θεσσαλονίκη;».
Χάρμα ακούγεται το ερώτημα, μόνον που λείπει μια λεπτομέρεια. Το πώς θα μεταφρασθεί στις άλλες γλώσσες. Για να το συνειδητοποιήσουμε, ας ξαναβγούμε από το μυαλό του κ. Φλαμπουράρη. Ο τίτλος σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ θα είναι «Οι Ελληνες ψηφίζουν για το Grexit», ενώ το σύνολο των ευρωπαϊκών ΜΜΕ θα μιλάει για μια σχιζοφρενή κυβέρνηση που «προκαλεί δημοψήφισμα ρωτώντας τους Ελληνες αν δέχονται να κάνουν με τα δανεικά της Ε.Ε. ό,τι κάνει και η υπόλοιπη Ευρώπη ή αν προτιμούν να τους χρηματοδοτεί η Ε.Ε. και να ξοδεύουν τα χρήματα όπως γουστάρουν».
Πριν από πέντε μήνες διατύπωσα σε αυτή τη στήλη την εξής αυτονόητη πρόβλεψη: «Τη στιγμή που όποια μελλοντική κυβέρνηση αναγγείλει δημοψήφισμα για την έγκριση ή μη οποιασδήποτε συμφωνίας με τους εταίρους (όπως απειλεί ο ΣΥΡΙΖΑ), η χώρα μας θα τεθεί αυτομάτως εκτός Ευρωζώνης. Μην αυταπατώμεθα, ο τρόπος που θα συμβεί τούτο έχει ήδη συμφωνηθεί και η Ελλάδα δεν θα προλάβει καν να φτάσει σε δημοψήφισμα. Η οικονομία της θα καταρρεύσει αμέσως, διότι απλούστατα η Ε.Ε. δεν θα περιμένει ένα και πλέον μήνα την απόφασή μας. Θα αποτρέψει με κάθε διαθέσιμο πολιτικό και οικονομικό μέσο τον κίνδυνο η κρίση να γενικευθεί και δεν θα αφήσει τις αγορές ανέλεγκτες να στοιχηματίζουν το μέλλον της Ε.Ε.».
Αραγε δεν καταλαβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι, τη στιγμή που θα αναγγείλουν το δημοψήφισμα, η χώρα θα καταρρεύσει από μόνη της πριν καν αυτό διεξαχθεί; Ποιος θα αφήσει έστω ένα ευρώ στις τράπεζες όταν θα ξέρει ότι επίκειται ψηφοφορία για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη ή την επιστροφή στη δραχμή;
Κάπου εδώ όμως προκύπτει και η ευθύνη ενός ανδρός που παραδόξως δεν έχει αναδειχθεί. Βάσει του Συντάγματος, το δημοψήφισμα οφείλει να το συνυπογράψει, άρα να εγκρίνει, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που επωμίζεται έτσι τη μέγιστη ευθύνη που του έχει απομείνει. Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό και σαφές: Θα εξακολουθήσει ο Πρ. Παυλόπουλος να παρακολουθεί άπρακτος τον ασυνάρτητο ΣΥΡΙΖΑ να απειλεί την Ε.Ε. ότι θα αυτοκτονήσουμε; Ή θα διαμηνύσει επιτέλους στον κ. Τσίπρα ότι θα τον βρει απέναντί του αν επιχειρήσει να διαλύσει τη χώρα για να λύσει το εσωκομματικό του πρόβλημα με τους ιδεοληπτικούς παλαιοκομμουνιστές που μπλέξαμε; Διότι περί αυτού πρόκειται.
Και για να γίνω σαφέστερος. Μακάρι να έχει συνειδητοποιήσει ο κ. Παυλόπουλος ότι ο ρόλος του δεν είναι διακοσμητικός όπως των προκατόχων του. Μακάρι, γιατί θα είναι τραγέλαφος ο αυτοπροσδιοριζόμενος ως ο «καλύτερος μαθητής» του ιδρυτή της Ν.Δ. που έβαλε τη χώρα στην ΕΟΚ (χωρίς δημοψήφισμα) να υπογράψει την εθνική καταστροφή της από μια κυβέρνηση που είναι κακέκτυπο ακόμη και της σοσιαλιστικής παρωδίας του ’81.
Και καθώς ως εναλλακτική λύση ακούγεται και αυτή των εκλογών, ο κ. Παυλόπουλος έχει έναν επιπλέον λόγο να παρέμβει. Τη χώρα κυβερνά η αλλοπρόσαλλη σύμπραξη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ γιατί κάποτε ο ίδιος ως υπ. Εσωτερικών σκαρφίστηκε το περιβόητο μπόνους των 50 εδρών. Θα προσφέρει λοιπόν μείζονα υπηρεσία στον τόπο να παραδεχθεί, έστω τώρα, ότι η εν λόγω επιλογή ήταν μείζον σφάλμα του, υπενθυμίζοντας έτσι και στον κ. Τσίπρα πώς βρέθηκε στην εξουσία, γιατί μοιάζει να το έχει ξεχάσει...
Πηγή: Καθημερινή (Ζούλας)

 

Αξιοποίηση των ταμειακών διαθεσίμων των φορέων του Δημοσίου!

«Η Ελλάδα πρέπει να χρησιμοποιήσει τα ταμειακά διαθέσιμα για μισθούς και συντάξεις»

Στην αξιοποίηση των ταμειακών διαθεσίμων των φορέων του Δημοσίου θα πρέπει να προχωρήσει η κυβέρνηση για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις στο τέλος Απριλίου, σύμφωνα με παράγοντα του υπουργείου Οικονομικών που μίλησε στο Reuters.
«Είναι τα τελευταία ταμειακά διαθέσιμα που έχει το ελληνικό Δημόσιο» δήλωσε ο ίδιος παράγοντας που εκτίμησε τα διαθέσιμα αυτά σε 2 δισ ευρώ. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», το ποσό αυτό κινείται πέριξ των 2,5 δισ ευρώ.
Μάλιστα, σύμφωνα με το Reuters, στελέχη του υπουργείου Οικονομικών αναφέρουν ότι το ταμειακό ισοζύγιο του Δημοσίου θα είναι αρνητικό από τις 20 Απριλίου εάν η κυβέρνηση δεν χρησιμοποιήσει τα τελευταία 2 δισ. σε καταθέσεις διάφορων φορέων του Δημοσίου.
Χωρίς, δε, τα κεφάλαια αυτά, η κυβέρνηση θα είχε έλλειμμα 1,6 δισ. ευρώ σε σχέση με τις πληρωμές μισθών και συντάξεων στα τέλη του μήνα.
Διαψεύδει το ΥΠΟΙΚ
Από την πλευρά του, το υπουργείο Οικονομικών διαψεύδει το εν λόγω δημοσίευμα τονίζοντας χαρακτηριστικά πως «σημερινά δημοσιεύματα ειδησεογραφικών πρακτορείων που αναφέρονται στα ταμειακά διαθέσιμα του δημοσίου, θεωρούνται ανυπόστατα και διαψεύδονται με κατηγορηματικό τρόπο».
Πηγή: Καθημερινή