ΜΗΠΩΣ;

Κώστας Καραμανλής, ο πρώτος συριζαίος πρωθυπουργός

Φίλες φίλοι και οι υπόλοιποι, ξέρω ότι οι εξελίξεις τρέχουν, ξέρω ότι γεννιούνται υποψίες σύμφωνα με τις οποίες ο Αλέκσης ο Τσίπρας μπορεί και να είναι απατεώνας (με την πολιτική έννοια του όρου) και ξέρω ότι ο μάνατζερ ράγκμπι είναι ακόμα στο Σερβάιβορ.

Θα ήθελα, όμως, να σας παρακαλέσω να μου επιτρέψετε να μην ασχοληθώ με τίποτα από όλα αυτά.

Γιατί απόψε (τώρα που γράφω είναι Τρίτη 7 του Μαρτίου, επέτειος των εκλογών του 2004) ο νους μου ταξιδεύει στον πρώτο Συριζαίο πρωθυπουργό της Ιστορίας.

Το άνθρωπο που ηγήθηκε της ορίτζιναλ Π.Φ.Α. (Πρώτης Φοράς Αριστεράς) κυβέρνησης: τον Κωνσταντίνο τον Εργατικό, τον Κωνσταντίνο τον Ικανό, τον Κωνσταντίνο τον Αποτελεσματικό, τον Κωνσταντίνο τον Ακούραστο (γράφω πολλά από τα επίθετα που συνοδεύουν τον μεγάλο ηγέτη, καθώς ακόμα ο ιστορικός του μέλλοντος δεν έχει ασχοληθεί με την περίπτωσή του και έτσι δεν ξέρουμε ποια από τις αρετές του θα υπερισχύσει στα μελλοντικά βιβλία της ιστορίας.

Αντιλαμβάνομαι πως κάποιοι από εσάς (σίγουρα όχι οι περισσότεροι) παραξενεύονται με αυτά που γράφω.

Οι υπόλοιποι όμως, αυτοί που θυμούνται την ανικανότητα, την τεμπελοσκυλίαση, την επιπολαιότητα, την αδιαφορία για τις συνέπειες της κυβερνητικής απραξίας, τους διορισμούς, την αγάπη στο κράτος ως οντότητα φτιαγμένη για κυβερνητική αξιοποίηση και όχι για να υπηρετεί τα κορόιδα που πληρώνουν φόρους, καταλαβαίνουν πως ο άνθρωπος που πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες στο ΟΧΙ όταν διέκοψε τη νιρβάνα του για να υποστηρίξει το ΝΑΙ, είναι πολύ περισσότερο ο πρώτος Τσίπρας παρά ο τελευταίος Καραμανλής. 

Στο κάτω-κάτω, μιλάμε για τους ανθρώπους που είναι το Α και το Ω στην αξιέπαινη προσπάθεια να καταστραφεί η Ελλάδα.

Μιλάμε για τον άνθρωπο που έκανε ό,τι περνούσε από την αδιαφορία του για να βρει η καταστροφική κρίση απροετοίμαστη τη χώρα και για τον άνθρωπο που πασχίζει να ολοκληρώσει την καταστροφή.

Και πιθανόν, επειδή είναι σαφές ότι ο ένας είναι συνέχεια του άλλου, μοιράζονται και κοινές συμπάθειες.

Αν δεν με πιστεύετε κάντε ένα απλό τεστ. Βρείτε –αν είναι ακόμα εύκολο να τους εντοπίσετε, γιατί πια κρύβονται πολύ καλά– έναν ψηφοφόρο του Αλέκση και ρωτήστε τον τι γνώμη έχει για τον Κωνσταντίνο τον Αποτελεσματικό.

Το «είναι παρεξηγημένος» θα είναι το λιγότερο καραμανλικό που θα ακούσετε.

Με τα παραπάνω στο νου, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί οι «καραμανλικοί κύκλοι» (όπως έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε τους ανώνυμους παρατρεχάμενους του ηγέτη της Ραφήνας) έχουν τόσο καλές σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ και γιατί οι καραμανλικοί βουλευτές έχουν ακόμα καλύτερες.

Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί το νούμερο 2 της καραμανλικής διακυβέρνησης (ναι, τον πρόεδρο Παπάκη εννοώ) δέχτηκε να  γίνει ο Χατζηαβάτης του Αλέκση, με αντάλλαγμα την πιο καλοπληρωμένη αργομισθία.

Είναι εύκολο να καταλάβουμε τα τσαλιμάκια του βαρύμαγκα Βαγγέλα και της συναινετικής και πολύ εξυπηρετικής για την κυβέρνηση θέσης που πήρε στη συζήτηση για την ψηφοφορία των νέων μέτρων, που πλησιάζει και γίνεται παιχνιδάκι το να καταλάβουμε γιατί στις ενημερωτικές εκπομπές της κυβερνητικής τηλεόρασης μπορεί να κυριαρχούν οι –αναμενόμενοι– συριζοφρουροί μαχόμενοι δημοσιογράφοι, αλλά υπάρχει και αρκετός χώρος και για τους καραμανλοφρουρούς συναδέλφους τους. 

Όλα τα παραπάνω δεν τα γράφω για να μειώσω την αξία του ανθρώπου που ακόμα θεωρείται πολιτικό κεφάλαιο από όσους έχει ευνοήσει.

Τα γράφω για να αναδείξω το μεγαλείο του και να δείξω πως ακόμα υπάρχει φιλότιμο στην πολιτική.

Να δείξω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν ξεχνούν ούτε αυτούς που τους βοήθησαν ούτε αυτούς με τους οποίους συγγενεύουν ιδεολογικά και μπράβο τους.

 Μάνος Βουλαρίνος

από τη στήλη του στην Athens Voice

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ

Γεμιστά καλαμαράκια από τη Σίκινο

ΕΥΗ ΒΟΥΤΣΙΝΑ

• 

Φωτογραφία: ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Μέτριας δυσκολίας / Προετοιμασία: περίπου 30΄, Ψήσιμο: περίπου 45΄- 1 ώρα

«“Τα καλαμαράκια, όπως και να τα μαγειρέψεις, θέλουν μπόλικο κρεμμύδι. Είναι το στοιχείο τους το κρεμμύδι, πώς να σου πω...”. Ετσι μου έλεγε η αλησμόνητη Κρυστάλλη Κυριαζή, που μου έδωσε αυτήν τη συνταγή πριν από χρόνια. Για τα γεμιστά διαλέξτε μεγαλούτσικα καλαμάρια. Το πιο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που τα τοποθετεί στο ταψάκι, για να μην ανοίξουν και βγει έξω η γέμιση στο ψήσιμο».

Υλικά (για 4 άτομα)

• 1 κιλό καλαμαράκια, φρέσκα ή κτψ, καθαρισμένα (ψιλοκόβουμε τα μουστάκια τους για τη γέμιση)
• 3 μεγάλα κρεμμύδια, σε ψιλά καρέ
• 4 γεμάτες κουτ. σούπας άνηθος, ψιλοκομμένος
• 6 γεμάτες κουτ. σούπας μαϊντανός, ψιλοκομμένος
• 2 κουτ. σούπας σταφίδες ξανθές
• 150 γρ. άσπρο ρύζι, πλυμένο
• 3 ώριμες ντομάτες, τριμμένες
• λίγο αλάτι
• μπόλικο μαύρο πιπέρι
• 100 ml λάδι
• περίπου 2 φλιτζ. τσαγιού λευκό κρασί

Διαδικασία

Βάζουμε στο τηγάνι το μισό από το μετρημένο λάδι και τσιγαρίζουμε τα κρεμμύδια. Οταν αρχίσουν να μαλακώνουν, προσθέτουμε τα ψιλοκομμένα μουστάκια και συνεχίζουμε το τσιγάρισμα για λίγο μέχρι να αλλάξουν χρώμα τα μουστάκια. Προσθέτουμε τις σταφίδες, τα μυρωδικά, αλάτι και πιπέρι, το ρύζι και περίπου 2/3 φλιτζ. τσαγιού από το κρασί.

Ανακατεύουμε καλά, αφήνουμε το ρύζι να πιει τα υγρά και αποσύρουμε από τη φωτιά. Οταν κρυώσει λίγο, γεμίζουμε τα καλαμαράκια, αλλά όχι μέχρι επάνω, για να έχει χώρο το ρύζι να φουσκώσει και να μη σκάσουν τα καλαμαράκια.

Τοποθετούμε το ένα καλαμαράκι μέσα στο άλλο για να μη βγει απέξω η γέμιση, όχι όμως εντελώς στριμωχτά, για να μπορεί να μαγειρευτεί το ρύζι της γέμισης. Τα βάζουμε προσεκτικά σε μια κατσαρόλα που να τα χωράει ακριβώς (η Κρυστάλλη Κυριαζή τα έβαζε σε κυκλική διάταξη, σχηματίζοντας ένα σαλίγκαρο), τα περιχύνουμε με το υπόλοιπο λάδι και προσθέτουμε 1 φλιτζάνι κρασί και νερό, τόσο που ίσα να σκεπάζει τα καλαμάρια.

Μαγειρεύουμε σε χαμηλή φωτιά και μετά από περίπου 20 λεπτά προσθέτουμε τις ντομάτες και αλατοπίπερο και συνεχίζουμε το μαγείρεμα μέχρι να μαλακώσουν τα καλαμάρια, να γίνει το ρύζι και να πήξει η σάλτσα.

Αν σωθούν τα υγρά και χρειαστεί υγρό για να μην κολλήσουν πριν μαγειρευτούν τα καλαμάρια και το ρύζι, προσθέτουμε επιπλέον κρασί.

Τι πίνουμε
Επιλέγουμε Μαλαγουζιά, Βιδιανό, Sauvignon blanc, Chardonnay χωρίς βαρέλι.
Περισσότερες συνταγές στο www.gastronomos.gr

ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ Η ΩΡΑ!

Το Πείραμα της Φιλαδέλφειας: Σχέδιο αορατότητας, ταξίδι στον χρόνο ή συνωμοσία;

 

 

 

Είναι γεγονός πως οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις και εφευρέσεις του 20ου αιώνα δεν ήταν παρά
«υποπροϊόντα» των πολέμων (κυρίως του Β’ Παγκοσμίου). Πιθανότατα, αν δεν υπήρχε ο εξοντωτικός ανταγωνισμός των δύο εκάστοτε αντίπαλων παρατάξεων για περισσότερο
 αποτελεσματικές στρατιωτικές τεχνολογίες, πολλά απ’ όσα θεωρούμε δεδομένα δεν θα υπήρχαν.

Γράφει ο Χάρης Αποστολόπουλος
Έτσι προέκυψε και το περίφημο, πολυσυζητημένο και ιδιαιτέρως μυστηριώδες, Πείραμα της Φιλαδέλφειας.

Τον Οκτώβρη του 1943 λοιπόν, εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, εφαρμόζοντας τις θεωρητικές αρχές του Αϊνστάιν, φέρεται να εξαφάνισε ένα ολόκληρο πλοίο με το πλήρωμά του στη Φιλαδέλφεια και το επανέφερε στη θέση του μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας. Πρόκειται για το περίφημο «Πείραμα της Φιλαδέλφειας», ή αλλιώς «Rainbow Project» που για αρκετούς δεν έγινε ποτέ και το όλο αφήγημα αποτελεί αστικό μύθο, για άλλους αποτελεί το υπέρτατο σχέδιο αορατότητας ενώ κάποιοι θεωρούν πως ήταν το πρώτο ταξίδι στο χρόνο!
Το «Πείραμα της Φιλαδέλφειας» -σε συνδυασμό με την εμπλοκή του Άλμπερτ Αϊνστάιν και πιθανότατα και του Νίκολα Τέσλα – αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου, που ποτέ κανείς μέχρι τώρα δεν κατάφερε να εξηγήσει επαρκώς, αλλά ούτε και να αμφισβητήσει με δυνατά επιχειρήματα. Για το λόγο αυτό το EThe Magazine του EleftherosTypos.gr, αποφάσισε να «ρίξει φως» στην υπόθεση αυτή, εξηγώντας όσο καλύτερα γίνεται ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου.
To χρονικό
Γύρω στις 28 Οκτωβρίου του 1943, το αντιτορπιλλικό «US Eldridge» με το πλήρωμά του εξαφανίστηκε με τη χρήση ηλεκτρομαγνητικών πεδίων από τη ναυτική βάση της Φιλαδέλφειας και εμφανίστηκε στη ναυτική βάση του Νόρφολκ της Βιρτζίνια, 350 χιλιόμετρα μακριά από τη βάση του. Αμέσως μετά επανήλθε με τον ίδιο αόρατο τρόπο στη Φιλαδέλφεια. Και όλα αυτά, μέσα σε λίγα μόνο λεπτά της ώρας, όταν ο κανονικός πλους από τη Φιλαδέλφεια στη Βιρτζίνια και τούμπαλιν θα απαιτούσε τουλάχιστον 24 ώρες.

Το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο επεκτάθηκε σε μία απόσταση εκατό μέτρων από κάθε άκρη του πλοίου. Είχε περίπου το σχήμα σφαίρας γύρω από το αντιτορπιλλικό. Ο καθένας από τους ναύτες και τους αξιωματικούς που ήταν πάνω στο πλοίο έπαψε να βλέπει τον εαυτό του και τους συντρόφους του, ενώ όποιος βρισκόταν έξω από τη σφαίρα του μαγνητικού πεδίου δεν μπορούσε να δει τίποτα άλλο από το γενικό σχήμα του πλοίου σαν σε πυκνή ομίχλη.
Κατά τη δεύτερη φάση, εξαφανίστηκε ολόκληρο και επανεμφανίστηκε 18 λεπτά αργότερα στη Βιρτζίνια, με το πλήρωμά του να βρίσκεται σε τραγική κατάσταση: άνθρωποι βρίσκονταν «χτισμένοι» στους τοίχους, κάποιοι άλλοι δε μπορούσαν ούτε να μιλήσουν, ορισμένοι έχασαν τα λογικά τους, ενώ δηλώθηκαν και απώλειες, καθώς μέλη του πληρώματος εξαφανίστηκαν κατά την «μεταφορά».

Παρότι κανείς ποτέ δε μπόρεσε να εξηγήσει το που βρισκόταν το πλοίο κατά τη διάρκεια της εξαφάνισής του, ο Αλ Μπιέλεκ, ο οποίος -όπως υποστήριζε- ήταν ένας από τους δύο ναύτες του Πολεμικού Ναυτικού που έθεσαν σε λειτουργία τα μηχανήματα στο δωματίου ελέγχου του πλοίου, δήλωσε πως το US Eldridge ταξίδεψε 40 χρόνια μπροστά στο χρόνο, δηλαδή στο 1983 και βρέθηκε στις υπόγειες εγκαταστάσεις του προγράμματος «Μόντοκ» στο Λονγκ Άιλαντ.
Ο στόχος
Το αρχικό σχέδιο ήταν η δημιουργία ενός ισχυρού ηλεκτρομαγνητικού πεδίου γύρω από το πλοίο, το οποίο θα εμπόδιζε τις τορπίλες του εχθρού να το αγγίξουν και –γιατί όχι- να τις «σπρώξει» πίσω εκεί από όπου εκτοξεύτηκαν.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, οι αμερικανικές δυνάμεις σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσουν το ίδιο πεδίο ώστε να «εξαφανίσουν» οπτικά το πλοίο κάνοντας το αόρατο στο νερό και τον αέρα.
Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά από μαρτυρίες, το συγκεκριμένο πείραμα πραγματοποιήθηκε σε δύο φάσεις. Αρχικά, το αντιτορπιλικό των 1.520 τόνων δεν εξαφανίστηκε τελείως, καθώς το αποτύπωμα του σκελετού του διαγραφόταν καθαρά στο νερό.

Τα πειστήρια
Τρία πράγματα πείθουν πως το πείραμα της Φιλαδέλφειας έγινε πραγματικά. Πρώτον έκαναν πειράματα για να ανακαλύψουν νέες τεχνολογίες και να οδηγηθούν στο τέλος του πολέμου. Δεύτερον ένα ιονισμένο αέριο κρύβει από τα ραντάρ όποιο αντικείμενο βρίσκεται μέσα του και τρίτον είναι γνωστό ότι ισχυρά μαγνητικά πεδία ή ηλεκτροστατικά πεδία, μπορούν να εκτρέψουν ελάχιστα μια δέσμη φωτός ή ακόμα καλύτερα, ένα φωτόνιο από τη πορεία του.
Το ναυτικό παραδέχεται ότι το αμερικανικό πλοίο Eldridge έλαβε μέρος σε κάποιο πείραμα το οποίο προέβλεπε την περιτύλιξη του σκελετού του αντιτορπιλικού με σύρμα, σε μια προσπάθεια αδρανοποίησης των μαγνητικών πεδίων που προκαλούνταν από το μέταλλο του.

Αυτό είναι γνωστό ως απομαγνήτιση. Κάτι τέτοιο θα καθιστούσε το σκάφος αόρατο σε υποβρύχιες μαγνητικές νάρκες, οι οποίες βασίζονται σε αισθητήρες εγγύτητας για να πυροδοτηθούν.
Η ελληνική εμπλοκή
Το Πείραμα της Φιλαδέλφειας που αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα πιο αγαπημένα των συνωμοσιολόγων, παρουσιάζει για τους Έλληνες σημαντικό ενδιαφέρον και για έναν επιπλέον λόγο. Το «αντικείμενο» του πειράματος, το αντιτορπιλικό U. S. S. Eldridge, παραχωρήθηκε το 1951 στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό στο πλαίσιο των προγραμμάτων στρατιωτικής βοήθειας. Μαζί μ’ αυτό παραχωρήθηκαν και ακόμα τρία αδελφικά σκάφη της κλάσης Μπόστουικ.

Το U. S. S. Eldridge, μετονομάστηκε σε Α/Τ Λέων και παρέμεινε σε υπηρεσία για τα επόμενα 40 χρόνια.
Σύμφωνα με τα ελληνικά στοιχεία το αντιτορπιλικό καθελκύστηκε στις 25 Ιανουαρίου του 1943 και όχι στις 25 Ιουλίου, όπως αναφέρουν τα στοιχεία του ΠΝ των ΗΠΑ. Τα αμερικάνικα αρχεία αναφέρουν πως το εκτόπισμα του σκάφους ήταν 1520 τόνοι ενώ τα ελληνικά αναφέρουν εκτόπισμα στους 1240. Αυτή η διαφορά, ίσως και να δείχνει το βάρος του εξοπλισμού που χρησιμοποιήθηκε για τη διεξαγωγή του πειράματος.
Το μετονομασμένο σκάφος, διέσχιζε πλέον τις ελληνικές θάλασσες, κουβαλώντας μαζί τη μυστική του ιστορία. Ωστόσο ποτέ δεν αποτέλεσε ένα συνηθισμένο πολεμικό σκάφος. Ίσως βέβαια να έφταιγαν οι φήμες που το συνόδευαν.

Τα… παράδοξα πάντως με το Λέων, ξεκινούν από το 1950 όταν για δύο ολόκληρες ημέρες το πλοίο εξαφανίστηκε μυστηριωδώς! Υπήρξαν ακόμα πληθώρες από μαρτυρίες για ανεξήγητες διακοπές ρεύματος και αποστολής ραδιοκυμάτων που σχετίζονται με ηλεκτρομαγνητικές ανωμαλίες. Ανάμεσα δε στο πλήρωμα του αντιτορπιλικού, ήταν συνηθισμένες οι ιστορίες για ναύτες-φαντάσματα που αποτελούσαν πιθανότατα μια κακόγουστη φάρσα των «παλιών» ναυτών προς τους «νέους».
Παντού στο σκάφος υπήρχαν ίχνη από βάσεις, πάνω στις οποίες φαίνεται πως ήταν τοποθετημένα βαριά μηχανήματα, τα οποία πιθανότατα αφαιρέθηκαν. Έχει επιπλέον αναφερθεί ότι κάποια στιγμή είχαν επισκεφθεί το σκάφος Αμερικανοί ειδικοί, παίρνοντας κάποια μέταλλα για εξέταση.
Αναπάντητα ερωτήματα
Επτά και πλέον δεκαετίες μετά τη διεξαγωγή του αμφιλεγόμενου πειράματος, τα ερωτήματα παραμένουν ατελείωτα και φλέγοντα. Τι ακριβώς συνέβη στη ναυτική βάση της Φιλαδέλφειας στις 12/8/43 ή στις 28/10/43; Πώς γίνεται ένα ολόκληρο σκάφος να εξαφανίστηκε μπροστά στα μάτια δεκάδων θεατών; Τηλεμεταφέρθηκε πράγματι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά ήταν είδος οφθαλμαπάτης. Τι ακριβώς συνέβη στο πλήρωμα; Υπάρχουν ακόμα επιζώντες; Πώς γίνεται το ΠΝ των ΗΠΑ να κατέχει τέτοιους είδους τεχνολογία και να αποκρύπτει την ύπαρξή της; Αν το προηγούμενο συμβαίνει όντως, πού μπορεί να έχει φθάσει σήμερα η τεχνολογία αορατότητας; Μήπως η θεωρία του Ενοποιημένου Πεδίου του Αϊνστάιν έχει ολοκληρωθεί; Είναι άραγε εφικτό ένα ταξίδι στον χρόνο;
Μέχρι να δοθούν επαρκείς απαντήσεις όσον αφορά το τι πραγματικά έπαθε το «Rainbow Project» και το πλήρωμά του, τότε θα παραμένει ένα ανεξήγητο μυστήριο…

ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΠΙΝΟΥΜΕ!

Pilsner ή lager; Ιδού η απορία

Η βασική τους διαφορά μετριέται σε IBU (international bittering units), που... είναι η διεθνής μονάδα μέτρησης της πικράδας μιας μπίρας, και η οποία προκύπτει από την ποσότητα τουλυκίσκου που χρησιμοποιείται στην παραγωγή της. Για τους… σκληροπυρηνικούς «μπιράδες», η πικράδα σε μια μπίρα θεωρείται επιβεβλημένη. Άλλωστε ο λυκίσκος συμμετέχει στο άρωμα, στο σώμα και σαφώς δίνει χαρακτήρα σε μια μπίρα. Είναι σαν να λέμε, το αλατόπιπερo της.

Επί της ουσίας, ο όρος “lager” δηλώνει τεχνικά μία μπίρα χαμηλής ζύμωσης, όπου η μαγιά καθιζάνει στον πάτο. Εντούτοις, ανάμεσα στις μπίρες χαμηλής ζύμωσης συγκαταλέγονται και οι “pilsner” ή πιο απλά “pils”, οι οποίες κατάγονται από την ομώνυμη πόλη της Βοημίας κι ως κατηγορία υποδηλώνουν μπίρες με έντονο το άρωμα και τη γεύση του λυκίσκου και φυσικά μεμεγαλύτερο IBU από τις υπόλοιπες lager. Με απλά λόγια, όλες οι pilsner είναι lager, αλλά δεν είναι όλες οι lager, pilsner.

Για να τις απολαύσουμε σωστά, σερβίρουμε αμφότερες σε θερμοκρασίες 4 με 7 βαθμούς Κελσίου, χωρίς παγάκια ή παγωμένα ποτήρια με κομμάτια πάγου που αλλοιώνουν τα χαρακτηριστικά τους. Επίσης το ποτήρι πρέπει να λαμποκοπάει και να είναι εντελώς καθαρό, διότι από αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η ποιότητα κι η διάρκεια του αφρού.

Σε ένα τραπέζι, συνοδεύουμε τις lager σχεδόν με τα πάντα, αφού λατρεύουν τους μεζέδες, ενώ τις pilsner τις προσφέρουμε κατά προτίμηση με αντίστοιχα πικρά και πιπεράτα πιάτα, όπως εδέσματα που περιέχουν ελιές, μπαχαρικά, αντίδια ή ρόκα ή ακόμα και πικάντικα τυριά όπως κεφαλοτύρι σαγανάκι, ώριμες κεφαλογραβιέρες, κ.λπ.

Πηγή: Τρομακτικό

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ ........ ΚΙ ΑΣΤΗΝΕ!!!

Η....... ΕΒΔΟΜΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΤΙΤΟ!

Πέταξαν πολύ κόσμο στα πηγάδια»

Ο Αντώνης Σκουτέλης στον τάφο των γονιών του, Πολυξένης και Γιάννη. «Μέχρι πότε εμείς οι Ελληνες θα τρωγόμαστε;», λέει στην «Κ».
 

ΒΟΪΒΟΝΤΙΝΑ - ΑΠΟΣΤΟΛΗ. «Ολα ήταν προσυνεννοημένα. Ενώ άρχισαν να μιλούν, πετάχτηκε ο Σ. (σ.σ.: λέει το όνομά του) με το τσεκούρι και αφού εκστόμισε μια χυδαία βρισιά, τον χτύπησε δύο φορές. Μια από τη δεξιά πλευρά στον λαιμό και μια από την αριστερή. Του έκοψε το κεφάλι. Εβαλαν τον λαιμό από το ακέφαλο πτώμα σε μια λεκάνη η οποία γέμισε με αίμα. Από κάτω είχαν έτοιμο ένα κάρο. Τον φόρτωσαν τυλιγμένο σε μια κουβέρτα και τον πέταξαν σε κάποιο πηγάδι. Εριξαν κόσμο στα πηγάδια, το πόσους όμως δεν ξέρω, είχα φύγει νωρίτερα».

Καθώς το αυτοκίνητο διασχίζει τον αυτοκινητόδρομο από το Νόβισαντ προς το χωριό Μάγκλιτς, στη Βοϊβοντίνα, στα σύνορα της Σερβίας με την Ουγγαρία, η περιγραφή του καπετάνιου του ΕΛΑΣ και αργότερα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) Βασίλη Γκανάτσιου (Χείμαρρου) της δολοφονίας του «δήμιου του Μπούλκες» και εξέχοντος στελέχους του ΚΚΕ Μιχάλη Πεχτασίδη, από ανθρώπους του Ζαχαριάδη, όπως μου την είχε αφηγηθεί λίγες ημέρες πριν, στριφογυρίζει στο μυαλό μου και το μάτι ψάχνει στον απέραντο κάμπο για πηγάδια...

Υπάρχουν άραγε ακόμα σήμερα οι «πηγάδες του Μπούλκες», στις οποίες ο ανελέητος μηχανισμός του Ζαχαριάδη εξαφάνιζε τα «σκουλήκια», τους διαφωνούντες δηλαδή, όπως κατήγγειλαν σε άρθρα και βιβλία, αργότερα, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ που βίωσαν τον «Μελιγαλά της Αριστεράς»;

Τι ακριβώς έγινε σ’ αυτό το χωριό με τη βαυαρική όψη, που σήμερα ονομάζεται Μάγκλιτς, αφότου εγκαταστάθηκαν, αρχής γενομένης την άνοιξη του 1945, μερικές χιλιάδες Ελληνες κομμουνιστές και γιατί αλληλοεξοντώνονταν;

Η... Εβδομη Δημοκρατία

Ζουν σήμερα Ελληνες στο Μπούλκες; Τι ξέρουν οι ντόπιοι για την «ελληνική κομμούνα» που λειτούργησε στο χωριό τους και προοριζόταν να αποτελέσει την... Εβδομη Δημοκρατία της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας;

Η σκέψη όσο πλησιάζουμε -και αρχίζει να αχνοφαίνεται στον κάμπο το καμπαναριό του καθεδρικού ναού, γοτθικού ρυθμού, του Μάγκλιτς- γυρίζει πίσω: στο 1945 όταν η ηγεσία του ΚΚΕ μετά την ήττα στα Δεκεμβριανά και τη συμφωνία της Βάρκιζας στέλνει, κατόπιν συμφωνίας με τον Τίτο, χιλιάδες στελέχη και μέλη του κόμματος με τις οικογένειές τους στη Γιουγκοσλαβία. Για να γλιτώσουν από τη «λευκή τρομοκρατία» της Ακροδεξιάς, σύμφωνα με την επίσημη κομματική εκδοχή, ή, για την «άλλη πλευρά», να εκπαιδευτούν για τον «δεύτερο γύρο», τον Εμφύλιο δηλαδή, που θα άρχιζε σε λίγο.

Εκεί λοιπόν, οι Ελληνες κομμουνιστές θα βρεθούν σ’ έναν επίγειο παράδεισο, το Μπούλκες, ένα χωριό στο οποίο κατοικούσαν Γερμανοί οι οποίοι το εγκατέλειψαν ή εκδιώχθηκαν ως συνεργάτες των ναζί με την απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας, και εκεί θα επιχειρήσουν το πρώτο πείραμα μιας «αταξικής κοινωνίας», με κολεκτίβες, δικό τους νόμισμα (!), ιδεολογική «καθαρότητα» στη βάση των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού, όπως τον ερμήνευε ο Στάλιν, που θα εφάρμοζαν σε μια «λεύτερη Ελλάδα».

Απαιτούν εξηγήσεις

Γρήγορα όμως ο παράδεισος θα μετατραπεί σε κόλαση για τους περισσότερους. Με το που εγκαταστάθηκαν στο χωριό, άρχισαν οι φασαρίες. Πολλοί αντάρτες και «καπετάνιοι», αμέσως μετά την εγκατάσταση στο Μπούλκες, ζήτησαν εξηγήσεις από την ιεραρχία του ΚΚΕ για την «προδοσία» της Βάρκιζας και την «παράδοσης της εξουσίας στον εχθρό». Η ελεγχόμενη από τον Ζαχαριάδη τοπική κομματική ηγεσία θα αντιδράσει σκληρά.

Οσοι δεν συντάσσονταν με την επίσημη γραμμή διώκονταν αμείλικτα. Πολλοί εξ αυτών δολοφονήθηκαν και τα πτώματά τους πετάχτηκαν σε πηγάδια, ενώ όσοι έπεφταν σε μόνιμη δυσμένεια διαγράφονταν, στέλνονταν σ’ ένα «γκούλαγκ» σε νησάκι του Δούναβη, κοντά στο Μπέλενε της Βουλγαρίας, για «διαπαιδαγώγηση».

Ο χαφιεδισμός και η τρομοκρατία σάρωναν την κοινωνία, και τα πράγματα θα αγριέψουν μετά το 1948 με τη σύγκρουση Τίτο - Στάλιν. Οι πρόσφυγες θα χωριστούν σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, το μίσος ανάμεσά τους θα θεριέψει και θα διαπραχθούν απίστευτες ωμότητες.

Το νεκροταφείο

Η αγωνία για το τι θα συναντήσουμε κορυφώνεται με το που στρίβουμε από τον κεντρικό δρόμο προς Μάγκλιτς, όπως δείχνει η πινακίδα. Μπροστά μας το νεκροταφείο του χωριού, οι τάφοι φορτωμένα με «μήλα», σερβικό ταφικό έθιμο. Εκείνη την ώρα βρισκόταν σε εξέλιξη κηδεία.

Ο Τζούρο Μπογιάνοβιτς και η Νόνκα Μιχαΐλοβιτς, αφού άναψαν κεριά στους δικούς τους, προθυμοποιούνται να μας δείξουν τάφους Ελλήνων. Μας οδηγούν στο μνήμα της Αρετής Τσολάκη και των Γεωργίου και Μυροφόρας Κωνσταντινίδη. Υπήρχε και ένα άλλο, του ζεύγους Σκουτέλη, το οποίο θα μας δείξει αργότερα ο γιος τους. Είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες, μαζί με τρεις εναπομείνασες οικογένειες, για το πέρασμα των Ελλήνων από το χωριό. «Τι ξέρετε εσείς για τους Ελληνες που έζησαν εδώ;», τους ρωτάμε.

«Ηρθαν κάποιοι κομμουνιστές, τους έδωσαν σπίτια και περιουσίες, μετά άρχισαν να μαλώνουν, να σφάζονται και να πετάει ο ένας τον άλλο στα πηγάδια», λέει ο Τζούρο.

«Στο σπίτι που εγκατασταθήκαμε εμείς μετά, στεγαζόταν η μυστική υπηρεσία του κόμματος· φυσικά το ανακαινίσαμε», προσθέτει η Μιχαΐλοβιτς.

Ο δρόμος που οδηγεί στην πλατεία είναι φαρδύς, μοιάζει με λεωφόρο. Πανέμορφα σπίτια με γραφικές στέγες, ευρύχωρες αυλές και κήπους ξεπροβάλλουν ανάμεσα σε φυλλωσιές δένδρων. Ετσι τα παρέλαβαν οι δικοί μας, έτσι τα άφησαν, έτσι παραμένουν και σήμερα. Ειδυλλιακό μέρος για να ζήσει και να δημιουργήσει κανείς. Οχι όμως και για τους Ελληνες κομμουνιστές, που θα γράψουν εκεί σ’ αυτό το χωριό-ζωγραφιά, όπου σήμερα συμβιώνουν αρμονικότατα 17 (!) διαφορετικές εθνότητες, μια από τις πιο μελανές σελίδες τους.

Παραμένουν τρεις ελληνικές οικογένειες

Αναζητώντας, εβδομήντα χρόνια μετά, «ελληνικά ίχνη», ξεκινάμε από το δημαρχείο.

Η ληξίαρχος Βίνκα Μαριάνοβιτς, που είναι «κάτι σαν αντιδήμαρχος», μας πληροφορεί ότι στο χωριό υπάρχουν μόνο τρεις οικογένειες, των Γιάννη Σκουτέλη, Γιώργου Κωνσταντινίδη και Παύλου Ιωσηφίδη. Με βάση τις μαρτυρίες που είδαν το φως κατά καιρούς από ελληνικής πλευράς, από το Μπούλκες πέρασαν, σ’ ένα διαρκές πηγαινέλα, περίπου 8.000 πρόσφυγες στο διάστημα ’45-’49.

«Δυστυχώς δεν έχουμε στοιχεία για την εποχή εκείνη. Οι Ελληνες φεύγοντας το 1949 τα μάζεψαν και τα έκαψαν στην πλατεία του χωριού για να μην πέσουν στα χέρια των γιουγκοσλαβικών αρχών και από εκεί καταλήξουν στην κυβέρνηση των Αθηνών», λέει.

Οσο για τα πηγάδια, τόσο η Βίνκα όσο και ο πρώην δήμαρχος Ράντομιρ Ζόταβιτς μας λένε ότι δεν υπάρχουν πια. «Τα επιχωμάτωσαν αργότερα όταν έγιναν αρδευτικά έργα και εκείνα που ήταν μέσα στο χωριό τα έκαναν βόθρους. Πάντως η κοινωνία ξέρει ότι σε κάποια από αυτά έριχναν σκοτωμένους οι Ελληνες. Φήμες λένε πως βρέθηκαν αργότερα 17 σκελετοί σ’ ένα πηγάδι. Χρόνια μετά, στο όργωμα των χωραφιών, οι γεωργοί έβρισκαν ανθρώπινα οστά. Οι άνθρωποι εδώ έχουν κακή εικόνα για εκείνους του Ελληνες, ξέρουν ότι τσακώνονταν και σκοτώνονταν μεταξύ τους».

Μολονότι πολλοί διωχθέντες του Μπούλκες μίλησαν αργότερα για ένα νησάκι στον Δούναβη όπου οδηγούσαν τα «αντικομματικά στοιχεία» και τα υπέβαλαν σε ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια, όσους και αν ρωτήσαμε, απάντησαν πως δεν υπάρχει νησί στον Δούναβη, τουλάχιστον κοντά στο Μάγκλιτς.

Ο Αντώνης Σκουτέλης έσκιζε μ’ ένα τσεκούρι ξύλα για τη σόμπα όταν εμφανιστήκαμε στην αυλή του σπιτιού του και μας υποδέχτηκε ευγενικά, μολονότι οι πληροφορίες ήθελαν να αποφεύγει να μιλάει για το θέμα. Με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, εργαζόταν ως εικονολήπτης στην τηλεόραση του Νόβισαντ, ιδιότητα με την οποία ταξίδεψε πολλές φορές στην Ελλάδα. Τώρα είναι συνταξιούχος. Γεννήθηκε το 1953 και είναι ένα από τα μετρημένα στα δάχτυλα «παιδιά του Μπούλκες» που έμειναν στο χωριό.

«Οι γονείς μου μαζί με άλλες 10-12 οικογένειες δεν έφυγαν το 1949. Σήμερα έχουν απομείνει τρεις οικογένειες, οι άλλες σκόρπισαν». Οταν η συζήτηση φτάνει στο «τι ξέρει» για τα γεγονότα του Μπούλκες, δείχνει να μη θέλει να συζητήσει.

«Η αλήθεια είναι ότι οι Ελληνες που απέμειναν στον Μπούλκες δεν μιλούσαν ποτέ για το τι έγινε εδώ. Το έκρυβαν σαν μεγάλη ντροπή. Ισως μεταξύ τους να το κουβέντιαζαν, εγώ όμως δεν άκουσα τίποτα από αυτούς. Οι γονείς μου δεν άνοιξαν ποτέ συζήτηση γι’ αυτό...».

Επιμένουμε, υπενθυμίζοντας κάποιες σκοτεινές πλευρές της παρουσίας των Ελλήνων.

Γελάει. «Πού να ξέρω. Ολοι μιλάνε για τα πηγάδια και όλοι ρωτούν για τα πηγάδια. Καμία φορά δεν άκουσα από τους Ελληνες που έζησαν εδώ γι’ αυτά τα πηγάδια. Από κανέναν».

– Ούτε για σκοτωμούς και βασανιστήρια;

– Αυτά τα άκουσα όπως και εσείς. Από τους ίδιους πάντως καμία φορά. Την αλήθεια για το Μπούλκες δεν την έχει πει κανένας. Η αλήθεια δεν έχει βγει και δεν έχει βγει γιατί είναι τόσο δύσκολη, σκληρή, που δεν είχε το θάρρος να την πει κανένας απ’ όσους την έζησαν. Τώρα εμείς που δεν τη ζήσαμε, εσείς και εγώ, τι να πούμε; Εκείνοι ξέρουν σίγουρα τι έγινε.

– Υπήρχε μια ένοχη σιωπή, δηλαδή;

– Ηταν ένα κρυφό μυστικό. Αργότερα έμαθα κάποια πράγματα. Το κακό ξέρετε ποιο είναι; Μέχρι πότε εμείς οι Ελληνες θα τρωγόμαστε και θα σκοτωνόμαστε; Εδώ όλοι ήταν ορθόδοξοι χριστιανοί, Ελληνες, κομμουνιστές, και σφάχτηκαν. Ο αδερφός τον αδερφό, ήταν ντροπή.

Ο ήλιος έδυε στον κάμπο της Βοϊβοντίνα. Ανθρωποι του χωριού μας είπαν ότι απουσίαζαν εκείνη την ημέρα οι άλλες δύο οικογένειες. Πριν αναχωρήσουμε για το Βελιγράδι, ο Αντ. Σκουτέλης μας δείχνει το κτίριο ενός σχολείου στο κέντρο του χωριού. «Εδώ ήταν το πολιτιστικό κέντρο των Ελλήνων, το έχτισαν οι ίδιοι και μάλιστα είχε κίονες κορινθιακού ρυθμού. Θυμάμαι ότι μπαίναμε κρυφά και παίζαμε μικροί. Αργότερα οι Γιουγκοσλάβοι το γκρέμισαν γιατί είχε στατικά προβλήματα στην κατασκευή», λέει πριν μας οδηγήσει στο μνήμα των γονιών του και μας αποχαιρετήσει, με την παράκληση «να μην το κιτρινίσουμε» (το ρεπορτάζ...).

«Σκότωσαν τον Πεχτασίδη με εντολή Ζαχαριάδη»

Ο Βασίλης Γκανάτσιος διετέλεσε με το ψευδώνυμο «Χείμαρρος» καπετάνιος του ΕΛΑΣ και υποστράτηγος του ΔΣΕ στον Εμφύλιο και είναι ο τελευταίος εν ζωή «Μπουλκιώτης». Κατέφυγε στο Μπούλκες Μάιο του 1945, με εντολή του Μάρκου Βαφειάδη, όταν μετά τη Βάρκιζα αντιλήφθηκε ότι είχε τεθεί στο στόχαστρο των αντιπάλων.

«Φτάνοντας στο Μπούλκες, με τοποθέτησαν στην περιβόητη Υπηρεσία Τάξης Ομάδας (ΥΤΟ), την αστυνομία, δηλαδή, της κοινότητας. Οι φασαρίες είχαν αρχίσει, αλλά έβλεπα πράγματα που δεν μου άρεσαν. Ετσι, ζήτησα να με αλλάξουν και με έβαλαν στο μεταφραστικό τμήμα. Στην κομματική επιτροπή πλειοψηφούσαν οι Ακροναυπλιώτες, σκληροί κομματικοί, αυτοί ήταν με την ηγεσία. Ο κόσμος διαμαρτυρόταν, ζητούσε εξηγήσεις για την ήττα, ενώ εμείς ελέγχαμε την κατάσταση. Αυτό ήταν το μεγάλο ζήτημα, τα αίτια της ήττας. Υπήρξε διχασμός: από τη μια μεριά οι αντάρτες που πολέμησαν και από την άλλη η κομματική επιτροπή που υπερασπιζόταν την ηγεσία».

– Ποιος ήταν ο ρόλος του Μιχάλη Πεχτασίδη;

– Ο Πεχτασίδης ήταν στέλεχος της ΟΠΛΑ στην Αθήνα και τον έστειλε ο Ζαχαριάδης στο Μπούλκες για να επιβάλει τη γραμμή του κόμματος. Ανέλαβε τα ηνία της κοινότητας και πρωτοστάτησε στις εκκαθαρίσεις, μέχρις ότου τον σκότωσαν και αυτόν. Υπήρχε κλίμα τρομοκρατίας. Το βίωσα, όταν σε μια συνδιάσκεψη τόλμησα να εκφράσω τη διαφωνία μου για τη γραμμή του κόμματος, αλλά και για την αντιμετώπιση όσων είχαν διαφορετική άποψη. Διαφωνούσαν και άλλοι καπετάνιοι. Το βράδυ οργάνωσαν μια ομάδα γύρω στα είκοσι άτομα, ήρθαν με χωνί κάτω από το σπίτι μου, αλλά και σε άλλους μη πιστούς υποτίθεται, και φώναζαν:

«Σκουλήκια, προδότες». Αφού με διέγραψαν, με έστειλαν να μείνω σ’ ένα άλλο σπίτι, όπου ήρθε ένας της κομματικής επιτροπής και κοιμόταν στο ίδιο δωμάτιο για να με παρακολουθεί. Ολους όσοι διαφωνούσαμε μας είχαν στην απομόνωση, μας παρακολουθούσαν.

– Τι ξέρετε για τα πηγάδια;

– Κανονικά πηγάδια που έβγαζαν νερό για το πότισμα των χωραφιών ήταν. Σ’ ένα από αυτά έριξαν και τον Πεχτασίδη, όπως μου είπε ένας από τους φερόμενους ως δολοφόνους, κομματικός, ο Σ., από την Ηπειρο, ένας άντρας-θηρίο. Αυτός μου διηγήθηκε το 1949 στο Μοναστήρι της Σερβίας, τη δολοφονία του Πεχτασίδη. Οπως μου είπε, μ’ έναν άλλον σύντροφο πήγαν από την Ελλάδα στο Μπούλκες με εντολή του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος να σκοτώσουν τον Πεχτασίδη. Κατά τα λεγόμενά του πήγαν συστημένοι στον γραμματέα της οργάνωσης, τον Μπαρμπαλέξη, και του μίλησαν για τον σκοπό της άφιξής τους. Ο Ζαχαριάδης, σύμφωνα με τα όσα μου είπε μετά ο Μήτσος Βλαντάς, ήθελε να τον βγάλει από τη μέση γιατί τον θεωρούσε άνθρωπο των Γιουγκοσλάβων. Την άλλη μέρα, αφού ενημερώθηκαν, φώναξαν τον Πεχτασίδη στα γραφεία, όπου ενώ μιλούσε με τον Μπαρμπαλέξη, πετάχτηκε με το τσεκούρι ο Σ. και του έκοψε το κεφάλι. «Του δίνω μια από τη μια πλευρά, μια από την άλλη, κόπηκε το κεφάλι. Τον βάζουμε στη λεκάνη, γέμισε με αίμα», θυμάμαι ότι μου είπε. Από κάτω είχαν έτοιμο ένα κάρο και, ε, πήγαν και τον έριξαν σε κάποιο πηγάδι. Με το που τελείωσαν τη δουλειά, έφυγαν αμέσως από το Μπούλκες.

– Οσο ήσουν εκεί, είχες ακούσει για δολοφονίες άλλων διαφωνούντων;

– Ναι, ακουγόταν, κυκλοφορούσαν τέτοιες φήμες, ότι έριχναν κόσμο στα πηγάδια, πόσους δεν ξέρω, γιατί εγώ έφυγα σχετικά νωρίς.

Ο Βασίλης Γκανάτσιος θα κληθεί από το κόμμα, αφού πρώτα τον αποκατέστησε, να κατέβει στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1946 για να του ανατεθεί η διοίκηση του υπό σύσταση στρατηγείου Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας του ΔΣΕ και δεν θα επιστρέψει ποτέ στο Μπούλκες. Αλλωστε, στα μέσα Αυγούστου του 1949 οι Ελληνες θα εγκαταλείψουν την «κομμουνιστική όαση» στη Γιουγκοσλαβία και θα καταφύγουν στην Τσεχοσλοβακία και την Ουγγαρία. Το Μπούλκες όμως θα εξακολουθεί να αμαυρώνει την ιστορία της ελληνικής κομμουνιστικής Αριστεράς, καθώς 70 χρόνια μετά δεν έχει ανοίξει συζήτηση για το τι πραγματικά έγινε σ’ αυτό το χωριό...

Πηγή: Καθημερινή ( ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ)

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Η μάχη για τη Δημοκρατία (ΙΙ)

Οπως την 25η Ιανουαρίου 2015 δεν καταλάβαμε ότι τελικώς ψηφίζαμε για το «ευρώ ή τη δραχμή», έτσι και τώρα δεν κατανοούμε ότι την Κυριακή (5.7.2014) πιθανότατα θα ψηφίσουμε υπέρ ή κατά ενός αυταρχικού καθεστώτος στην Ελλάδα. Όχι πως αυτό είναι κάποιο σχέδιο των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Αυτοί δεν είχαν σχέδιο ούτε για τα κορδόνια τους. Όμως η πολιτική, όπως και η ζωή, τελικώς απαντά σε άλλα ερωτήματα από αυτά που εμείς θέτουμε. Γράφαμε και χθες ότι η διολίσθηση σε ένα αυταρχικό καθεστώς είναι σαν την μπάλα στην κατηφόρα. Αν δεν υπάρχει διαρκής δημοκρατική επαγρύπνηση, τσουλάει προς τα πίσω. Πόσω δε μάλλον όταν το έδαφος είναι γλίτσα, και η κυβέρνηση για μικροπολιτικές και γελοίες προφάσεις ροκανίζει τους υποστηρικτικούς θεσμούς.

Έχουμε μια κυβέρνηση που δεν ορρωδεί προ ουδενός. Αντιπολιτεύτηκε με ψέματα και κυβερνάει έξι μήνες με ψέματα. Από το «και μόνο η προκήρυξη του δημοψηφίσματος θα σημάνει άμεση χρεοκοπία για τον τόπο» του κ. Τσίπρα το 2011, περάσαμε στην «πολύ ωραία νύχτα του δημοψηφίσματος» του κ. Νίκου Παππά το 2015. Από τη συμφωνία που «καθαρογράφεται» πριν από έναν μήνα, στην απόρριψη κάθε συμβιβαστικής πρότασης και μάλιστα με ύβρεις για τους «ανάλγητους δανειστές». Από το «δεν υπάρχει καμιά ανησυχία να κλείσουν οι τράπεζες» το πρωί του Σαββάτου (27.6.2015) στο κλείσιμο των τραπεζών το ίδιο βράδυ. Η κυβέρνηση δεν ορρωδεί προ ουδενός, κι όταν κάποιος τολμήσει να επισημάνει τα ψέματά της, αμέσως χαρακτηρίζεται «παπαγαλάκι των δανειστών», «υπηρέτης σκοτεινών συμφερόντων» κ.λπ. Βλέπουμε καθημερινώς στα τηλεοπτικά παράθυρα τους οχετούς ύβρεων, αλλά δεν μας κάνει πια εντύπωση. Το συνηθίσαμε κι αυτό... «Αν θες να δοκιμάσεις τον χαρακτήρα κάποιου, δώσ’ του εξουσία», είχε πει ο Αβραάμ Λίνκολν, και για να δούμε τον χαρακτήρα αυτών που μας κυβερνούν πρέπει να κοιτάξουμε τον επικοινωνιακό χώρο στον οποίο πραγματικά κυριαρχούν. Η ανθρωποφαγία μη αρεστών διανοούμενων, συγγραφέων, σκιτσογράφων, δημοσιογράφων κ.ά. είναι ο κανόνας για το συριζότσουρμο που κατευθύνεται από την Κουμουνδούρου. Αυτοί οι άνθρωποι με εξουσία είναι σίγουρο ότι θα κάνουν τα ίδια στην πραγματική ζωή· θα συνθλίβουν κάθε φωνή που δεν τους είναι αρεστή. Δεν έχουν σχέδιο για αυταρχικό κράτος, αλλά θα το πράξουν ως «αντίσταση για τα δίκια του λαού».

Κορυφαίο, βεβαίως, δείγμα αυτού του άρρωστου αυταρχισμού είναι η πρόεδρος της Βουλής, κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία κάποτε βάφτιζε κάθε πολιτική κριτική εναντίον της «σεξισμό». Προχθές δεν δίστασε να αφήσει βρόμικα υπονοούμενα εναντίον δημοσιογράφου, για την προσωπική σχέση της τελευταίας με έναν πολιτικό. Ροκάνισε τους θεσμούς του Κοινοβουλίου στα μη περαιτέρω. Το Κανάλι της Βουλής, που πληρώνουμε όλοι, έγινε όχημα προσωπικής της προβολής, και οι εξεταστικές επιτροπές έγιναν όχημα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με τους πολιτικούς τους αντιπάλους.

Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέδιο εγκαθίδρυσης αυταρχικού καθεστώτος, όπως δεν είχε σχέδιο δραχμής. Δεν το χρειάζεται. Μια χώρα μπορεί να καταλήξει απροσχεδίαστα και στον πολιτειακό γκρεμό. Αρκούν η προχειρότητα, η αγραμματοσύνη, τα ψέματα, οι άρρωστες φιλοδοξίες. Συν τη σιωπή των λίγων νουνεχών αλλά και φοβισμένων συντρόφων τους να ορθώσουν το ανάστημά τους και να πούνε «ως εδώ».

Το καλαμπούρι των BRICS

Τελικά αυτή η κυβέρνηση - λόγω απειρίας, ιδεοληψιών και αντιευρωπαϊκών εμμονών που πολλά από τα μέλη της κουβαλάνε αντί να χτίζει γέφυρες τις καίει.

               
Σε μία χρονική στιγμή που η διαπραγμάτευση με τους εταίρους για την συμφωνία που θα ανάψει πράσινο φως στην χρηματοδότηση της χώρας βρίσκεται στο κρισιμότερο σημείο της, γίνεται γνωστό από την κυβέρνηση ότι ο υφυπουργός Οικονομικών της Ρωσίας Σεργκέι Στόρτσακ τηλεφώνησε στον κ. Τσίπρα και του πρότεινε να γίνει η Ελλάδα το 6ο μέλος της Αναπτυξιακής Τράπεζας των BRICS (Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας, Νότιας Αφρικής).

              
Ο κ. Τσίπρας μάλιστα σύμφωνα με την επίσημη κυβερνητική ενημέρωση  δεσμεύτηκε να εξετάσει με κάθε λεπτομέρεια την πρόταση. Μάλιστα για να γίνει σαφές το ενδιαφέρον της ελληνικής πλευράς ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης όρισε ως υπεύθυνο για την διερεύνηση των δυνατοτήτων συνεργασίας τον πρώην εκπρόσωπο της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτη Ρουμελιώτη.

              
Υπέρ της συμμετοχής της Ελλάδας στην αναπτυξιακή αυτή τράπεζα των BRICS είχε ταχθεί ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ενώ ο Δημήτρης Στρατούλης είδε μέσα μια τέτοια συμμετοχή την δυνατότητα της Ελλάδας να αντλήσει χρηματοδότηση «με ευνοϊκούς όρους και χωρίς μνημόνια» !

              
Με άλλα λόγια ο Πρωθυπουργός και οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί της κυβέρνησής του - λίγες βδομάδες μετά την ηχηρή διάψευση των πληροφοριών από την Μόσχα που ήθελαν την Ρωσία να δίνει εδώ και τώρα προκαταβολή 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων για έναν μελλοντικό αγωγό που ίσως να περάσει από την Ελλάδα  - συνεχίζουν να βρίσκονται στα σύννεφα.

              
Και αντί να ρίξουν όλο το βάρος τους στους ευρωπαίους εταίρους οι οποίοι  μας έχουν δανείσει τα τελευταία πέντε χρόνια το απίστευτο ποσό των 240 δισεκατομμυρίων ευρώ αναζητούν πάλι οικονομική στήριξη σε ανύπαρκτα και νεφελώδη σχήματα που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την Ελλάδα.

             
Ακόμη και ένας πρωτοετής φοιτητής που διαβάζει εφημερίδες θα μπορούσε να πληροφορήσει την κυβέρνηση ότι πρώτον, η Ρωσία έχει μεγάλα οικονομικά προβλήματα λόγω της μείωσης της τιμής του πετρελαίου με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δανειστεί από τις διεθνείς αγορές  παρά μόνο με μη βιώσιμα επιτόκια που προσεγγίζουν το 12 % .

Δεύτερον, ότι η Ινδία και η Βραζιλία έχουν επανειλημμένως εκφράσει την δυσφορία τους για την χρηματοδότηση της «πλούσιας» Ελλάδας από πόρους του ΔΝΤ όταν μάλιστα αναπτυσσόμενες χώρες του πλανήτη αποκλείονται. Τρίτον ότι η Κίνα (μαζί με άλλες 20 τουλάχιστον χώρες) προωθεί ήδη την δική της αναπτυξιακή τράπεζα για την οποία έχει δεσμεύσει κεφάλαια 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων με στόχο την χρηματοδότηση έργων υποδομής σε υπανάπτυκτες χώρες της Ασίας με στόχο της αύξηση της επιρροής της στην ήπειρο.

            
Το χειρότερο: για να μετάσχει κάποιος στην τράπεζα των BRICS χρειάζεται να προσφέρει κάποια δισεκατομμύρια δολάρια τα οποία αν τα είχε η Αθήνα  θα χρηματοδοτούσε μόνη της την ελληνική οικονομία, θα απογείωνε την ανάπτυξη στη χώρα και δεν θα βρισκόταν σήμερα με άδεια ταμεία και το χέρι απλωμένο στην ΕΕ .

             
Προς τι, λοιπόν, η ανούσια πρεμούρα η οποία το μόνο που πετυχαίνει στη σημερινή συγκυρία είναι να κάνει τους Ευρωπαίους πιο καχύποπτους απέναντι στον κ. Τσίπρα; 

             
Υπενθυμίζεται   ότι με ανάλογες μεγαλειώδεις κινήσεις άγαρμπου ερασιτεχνισμού η ελληνική κυβέρνηση αποξένωσε με το θέμα της αποφυλάκισης Ξηρού την Ουάσιγκτον  την στιγμή που χρειαζόταν όσο τίποτα άλλο την στήριξη Ομπάμα.

Αλλά και το «ξεκάρφωτο» θέμα Στουρνάρα δημιούργησε άσκοπες εντάσεις με την ΕΚΤ και τον κ. Ντράγκι από τον οποίο εξαρτάται αυτή τη στιγμή η επιβίωση των ελληνικών τραπεζών. Εύγε.

Πηγή: Βήμα

Φεγγάρι μου αργά αργά ΦΩΤΙΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ

Ο τρικάρινος όφις επιστρέφει στους Δελφούς ως αντίγραφο

Το μνημείο στον ιππόδρομο στην Κωνσταντινούπολη  

Ένα ορειχάλκινο αντίγραφο του οφιόσχημου κίονα που στήριζε τον τρίποδα της Μάχης των Πλαταιών, ανάθημα το οποίο είχαν αφιερώσει στους Δελφούς το 477 π.Χ. και οι 31 ελληνικές πόλεις που πολέμησαν στη μάχη, θα κατασκευαστεί και θα τοποθετηθεί στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών, σύμφωνα με την ομόφωνη θετική γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου.
Το ιδιαίτερα δύσκολο εγχείρημα -που παρουσιάστηκε με λεπτομέρειες στο ΚΑΣ, τα μέλη του οποίου το υποδέχτηκαν με πολλά θετικά σχόλια- αναμένεται να προσελκύσει το ενδιαφέρον των επισκεπτών, αλλά και να επανορθώσει ένα «ιστορικό» λάθος, που όμως αν δεν είχε συμβεί το αυθεντικό μνημείο θα είχε χαθεί για πάντα.
Κι αυτό γιατί ο ορειχάλκινος κίονας με τη μορφή τριών φιδιών, ύψους 6 μέτρων, που παρέμενε στην αρχική του θέση μέχρι και τον 4ο αι. μ.Χ., αποσπάστηκε και μεταφέρθηκε στη νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο.
Εκεί στήθηκε στο μέσον του Ιππόδρομου, σημείο όπου διατηρείται έως και σήμερα, μαρτυρώντας την εξέχουσα συμβολική σημασία που είχε για τη νέα πρωτεύουσα. Το γεγονός, δε, ότι είναι το μοναδικό χάλκινο ανάθημα της ελληνικής αρχαιότητας, που διατηρήθηκε ορατό ανά τους αιώνες, χωρίς ποτέ να χαθεί, το κάνει ακόμα πιο σημαντικό.
Το γύψινο εκμαγείο του οφιόσχημου στηρίγματος κατασκευάστηκε και μεταφέρθηκε από την Κωνσταντινούπολη στο Μουσείο των Δελφών -όπου και φυλάσσεται σε αποθήκη από το 1980- μετά από πρωτοβουλία του τέως Εφόρου Αρχαιοτήτων, καθηγητή Πέτρου Θέμελη.
Μάλιστα, στο αντίγραφο αυτό διατηρούνται σε καλή κατάσταση οι εγχάρακτες επιγραφές με τα ονόματα των ελληνικών πόλεων που συμμετείχαν στη μάχη των Πλαταιών (Λακεδαιμόνιοι, Αθηναίοι, Κορίνθιοι, Θεσπιείς, Τήνιοι, Λευκάδιοι, Κύθνιοι, Σίφνιοι κ.α.), ονόματα τα οποία έχουν σχεδόν σβηστεί από το πρωτότυπο, λόγω της οξείδωσης και της μακραίωνης παραμονής του στις καιρικές συνθήκες.
Ο χάλκινος οφιόσχημος κίονας, που σύμφωνα με τον Ηρόδοτο είχε κατασκευαστεί από περσικά λάφυρα, αποτελούνταν από τρία στριφογυριστά φίδια, στο σώμα των οποίων ήταν χαραγμένα τα ονόματα των πόλεων που είχαν πολεμήσει στην ένδοξη μάχη.
Τα κεφάλια των φιδιών στήριζαν χρυσό λέβητα, τον οποίον έλιωσαν οι Φωκείς για να καλύψουν τις ανάγκες του Γ΄ Ιερού Πολέμου. Είναι, δε, γνωστό από μικρογραφίες της οθωμανικής περιόδου ότι ο κίονας με τις τρεις κεφαλές των όφεων ήταν ακέραιος έως και τον 16ο αι. Από αυτές πλέον σώζεται μόνο η μια, αποκομμένη από τον κορμό της που δεν διατηρήθηκε, η οποία βρίσκεται στο αρχαιολογικό μουσείο της Κωνσταντινούπολης.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ